Adam Kreczmar - Ptaszkowie niebiescy

 Ptaszkowie niebiescy nie sieją, nie orzą

A żyją ptaszkowie i nawet się mnożą

A my się męczymy i łza w oku łechce

Gdy musisz coś zasiać, a tu ci się nie chce

A znowu przyjaciel twój czuje się gorzej

Bo chciałby zaorać, lecz jakoś nie może

Ptaszkowie niebiescy nie palą, nie piją

A żyją ptaszkowie. Absolutnie żyją

A my się męczymy, by zwalczyć nałogi

Alkohol, gdy droższy to sercu mniej drogi

Więc kochasz przyrodę w kartoflach lub w życie

I popyt opada, a wzrasta spożycie

Ptaszkowie niebiescy nie mówią do rzeczy

Raz któryś zaćwierka, to znowu zaskrzeczy

A my się męczymy, ćwiczymy wymowę

I nikt nie rozumie, gdy drugi coś powie

Odpowie mu pierwszy z podobnym wynikiem

A potem już ręką, kłonicą i bykiem

Ptaszkowie niebiescy nie wiedzą, że żyją

Nic nie wyczytają i nic nie odkryją

A my się męczymy tak z tym, co nas czeka

I żeby z człowieka uczynić człowieka

Modlić się, czy śpiewać, czy strzelać, czy pościć

By odnaleźć prywatne poczucie ludzkości

Ptaszkowie niebiescy, jak wy to robicie

Dla was to igraszki, nam chodzi o życie...