Urszula Kozioł - wybrane wiersze.

Urszula Kozioł  

/ ur.w 1931 r. w Rakówce pod Biłgorajem, /

została laureatką Literackiej Nagrody Nike za tom "Raptularz" — ogłoszono w niedzielny wieczór 06.10. 2024r. 

Jako poetka debiutowała w 1954 r. na łamach prasy. . Ma też w swoim dorobku  dramaty, sztuki dla dzieci, felietony i słuchowiska

 

"Trzeba się czasem zamyśleć i pobyć w ciszy "—

 mówiła ze sceny odbierając Złote Pióro. 

W 2010 r. zmarł jej mąż, któremu poświęciła część swojej twórczości. Od śmierci ukochanego 

"z biegiem lata /smutek ogromnieje we mnie" — pisze poetka, która przestała wychodzić z domu, "bo gdyby ktoś zapytał /o ciebie  jak mogłabym powiedzieć że ciebie nie ma".

Nagi wiersz

Słońce już prawie pogrążyło się w mroku

ale zdążyłam je zawrócić ku wschodowi

niech ten dzień albo nie mija

albo niech się stanie od nowa

radość z niczego

bez wyraźnego powodu

spadła na mnie za sprawą myszołowa

który lot swój nade mną zatrzymał

wyniesiona falą wewnętrznej muzyki

aż poza twoją nieobecność

jestem tak przeźroczysta

tak otwarta na przepływ świateł i cieni

że przegląda się we mnie niebo

i nagle czuję wiem

jesteś tak blisko

jak gdybym się znalazła na linii twoich źrenic

zeszłej nocy w uchylony twój sen

wbiegłam bez pukania

na chwilę

zastałam cię w czarnym śniegu

pośród różowych pawi

lecz gdy przez trójkąt cienisty do ciebie się przelśniłam

usłyszałam jak ci serce zabiło

spojrzałeś

i nieruchome gwiazdy w nagłym rozbiegu

zamieniły się ze sobą miejscami

całe moje ciało jest dzisiaj ustami

które głośno krzyczą twoje imię

pod moją skórą

na wysokość talii

złoty rumianek słońca rozjarza się unerwionymi promieniami

kiedy się do mnie przybliżasz

deszcz biały w liliach a w róży czerwony

naglącym dźwiękiem całą mnie z zasłon obmywa

niech nie mija ten dzień

nie chcę nocy bez ciebie

wszystko we mnie bezgłośnym śpiewem

wabi cię i przyzywa

zdjęłam swą suknię jakże ją znów wdzieję

* * *

puste chwile

są podarunkiem dla duszy

dusza potrzebuje pauzy

potrzebuje chwili niedziania się

chociażby po to

żeby zagłębić się w sobie

TRAKTACIK O MOŻENIU 

Mogę, ile mogę. Nie mogę więcej, niż mogę. Chciałbym
jeszcze móc. Gdybym mógł to i tamto, to by mi pomogło
na wszystko. Trzeba chcieć móc. Móc, aby móc. Jedynie
w możeniu kołacze się jeszcze iskierka nadziei. A zatem
iskierka życia. Wymóc na sobie chęć możenia choćby po
to, żeby cokolwiek móc. Jestem, póki mogę. Dopóki mogę
coś, nawet całkiem małego, jestem. A skoro jestem, więc
mogę. Być! Móc!

Jak tu się przemóc, żeby coś móc? Choćby całkiem
małego, zwykłego, najdrobniejszego?
Oto jest pytanie. Pytanie o to, czy mogę. Czy mógłbym
jeszcze. Mógłbym? Jak? Co zrobić, żeby móc? Ale co móc?
Trzeba wdrażać się od kołyski w możeniu. Przemagać
niemoc. Liczyć się ze swoimi siłami? Ależ tak. I liczyć się
ze słowami. Przede wszystkim jednak pomagać samemu
sobie coś jeszcze móc. Wzmagać moc możenia. Wymóc to
na sobie za wszelką cenę, żeby dopóki się tylko da ─ móc.
Jesteś o tyle tylko, o ile możesz. Czyż nie tak? Zatem
móż!

Dlaczego sądzisz, że nie możesz? Przecież skoro jesteś,
możesz!
Tylko wtedy jedynie, gdyby nie było cię, nie mógłbyś
nic, nie mógłbyś niczego.

Zatem bądź, móż!

W możeniu tkwi najważniejszy sekret i imperatyw bycia.