Wiersze - językiem poetów...

Wiersze to język
bezgłośny płacz
wezbrany ból
bunt wewnętrzny –
wiersze to język niezwykły
umożliwiający mowę w milczeniu
to schron
gdy gubię się w gąszczu
życia.

- Halina Birenbaum

* * *
Uciekam w skorupę wiersza
jakbym w nim szukał recepty na szczęście
lub źródła z którego można napić się radości
wiersze wygasają jak ogniska
zostaje po nich zimna ciemność nocy
którą można poparzyć się aż do bólu
słucham świerszcza ukrytego w słowach
który próbuje przestroić codzienność
w kolory tęczy
podobno na tratwach wierszy
można dopłynąć do Boga
który ułożył świat jak poemat
miłość jest jedynym wierszem
innych nie ma

ks. Wacław Buryła

* * *

Barwy ze słońca są. A ono nie ma

Żadnej osobnej barwy,

bo ma wszystkie.

I cała ziemia jest niby poemat,

A słońce nad nią przedstawia artystę.

Kto chce malować świat

w barwnej postaci,

Niechaj nie patrzy nigdy

prosto w słońce.

Bo pamięć rzeczy,

które widział, straci,

Łzy tylko w oczach zostaną piekące.

Niechaj przyklęknie,

twarz ku trawie schyli

I patrzy w promień od ziemi odbity.

Tam znajdzie wszystko,

cośmy porzucili:

Gwiazdy i róże, i zmierzchy i świty.

Czesław Miłosz