Wisława Szymborska - Pamięć nareszcie

 

 
Pamięć nareszcie ma, czego szukała.
Znalazła mi się matka, ujrzał mi się ojciec.
Wyśniłam dla nich stół, dwa krzesła. Siedli.
Byli mi znowu swoi i znowu mi żyli.
Dwoma lampami twarzy o szarej godzinie
błyśli jak Rembrandtowi.
 
Teraz dopiero mogę opowiedzieć,
w ilu snach się tułali, w ilu zbiegowiskach
spod kół ich wyciągałam,
w ilu agoniach przez ile mi lecieli rąk.
Odcięci – odrastali krzywo.

Niedorzeczność zmuszała ich do maskarady.
Cóż stąd, że to mogło ich poza mną boleć,
jeśli bolało ich we mnie.

Śniona gawiedź słyszała, jak wołałam mamo
do czegoś, co skakało piszcząc na gałęzi.
I był śmiech, że mam ojca z kokardą na głowie.
Budziłam się ze wstydem.
 
No i nareszcie.
Pewnej zwykłej nocy,
z pospolitego piątku na sobotę,
tacy mi nagle przyszli, jakich chciałam.
Śnili się, ale jakby ze snów wyzwoleni,
posłuszni tylko sobie i niczemu już.
W głębi obrazu zgasły wszystkie możliwości,
przypadkom brakło koniecznego kształtu.
Tylko oni jaśnieli piękni, bo podobni.
Zdawali mi się długo, długo i szczęśliwie.
 
Zbudziłam się. Otwarłam oczy.
Dotknęłam świata jak rzeźbionej rany.

Wiersz Wisławy Szymborskie przypomina mi prawdziwą historię czteroletniej dziewczynki, której Tata w początkach wojny, wyprowadzony  przez Niemców z domu....   nigdy do niego nie powrócił.  

Zostało jej  tylko wspomnienie siedzącej u taty na kolanach i kilka jego fotografii...  wydawał się na nich b, daleki i obcy.

Gdy dorosła zapragnęła więc by jej się przyśnił, chciała go zobaczyć choć jeden raz w życiu..... 

Szczerze i gorąco przez długi czas, codziennie się o to modliła. 

Niestety - jej modły nigdy nie zostały wysłuchane..... widocznie poeci cieszą się u Góry specjalnymi względami.  .