Julian Tuwim - Bajki

 

Adolf Eberle /1843 - 1914 /

Pomnę dzieciństwa sny niewysłowne,
Baśń lat minionych wstaje jak żywa,
Bajki czarowne, bajki cudowne
Opowiadała mi niania siwa:

O złotym smoku, śpiącej królewnie,
O tym, jak walczył rycerzy huf,
A gdy kończyła, płakałem rzewnie,
Prosząc: "Nianiusiu, ach, dalej mów!

Mów dalej, o nianiu, mów jeszcze,
Aż usnę i dalej śnić będę,
Niech we śnie spokojnym wypieszczę
Złocistą, tajemną legendę!

Złóż z czarów wzorzystą mozaikę,

Niech przyjdą rycerze tu do mnie!

Mów dalej czarowną swą bajkę!

Ja bajki tak lubię ogromnie...

Dziś czar dzieciństwa jeno wspominam,

I często, kiedy siedzę samotnie,

Marzeń przędziwo znów snuć zaczynam,

Czar, który minął tak niepowrotnie.

Znów przeszłość całą mam przed oczyma,

I kiedy cisza nastanie w krąg,

Po Andersena sięgam lub Grimma

I dawne bajki czerpię dziś z ksiąg.

I czytam, aż sen oczy zmruży

I przymknie zmęczone powieki,

Zaznaję cudownej podróży,

W kraj mglisty, bezbrzeżnie daleki...

Znużony do snu chylę głowę,

Upaja mnie sen oszołomnie...

W samotne wieczory zimowe

Ja bajki tak lubię ogromnie...

A czasem smętne moje dumanie

Przerywa nagle cudna dziewczyna,

Usta mi daje na przywitanie,

A potem czule szeptać zaczyna:

Że nie opuści mnie nigdy w życiu,

W szczęścia godzinie ni w doli złej,

Że kocha mocno, tęskni w ukryciu,

A ja cichutko tak nucę jej:

"Mów dalej, mów dalej, dziewczyno,

Że wiecznie mnie będziesz kochała,

Że chwile miłosne nie miną,

Żeś moja na zawsze i cała,

Że miłość twa tak jest bezmierną,

Że będziesz tęskniła wciąż do mnie...

Mów dalej, że będziesz mi wierną:

Ja bajki tak lubię ogromnie!..."

Julian Tuwim.