Jacek Kaczmarski - "Wigilia na Syberii"

 

Wigilia w okopie, Karasin, 1916, Legiony Polskie

Zasyczał w zimnej ciszy samowar,

Ukrop nalewam w szklanki.

Przy wigilijnym stole bez słowa

Świętują polscy zesłańcy.

Na ścianach mroźny osad wilgoci,

Obrus podszyty słomą

Płomieniem ciemnym świeca się kopci

Słowem – wszystko jak w domu.

Słyszę z nieba muzykę i anielskie pieśni

Sławią Boga że nam się do stajenki mieści

Nie chce rozum pojąć tego chyba okiem dojrzy czego

Czy się mu to nie śni...

Nie będzie tylko gwiazdy na niebie,

Grzybów w świątecznym barszczu.

Jest nóż z żelaza, przy czarnym chlebie,

Cukier dzielony na kartce.

Talerz podstawiam, by nie uronić

Tego, czym życie się słodzi

Inny w talerzu pustym twarz schronił.

Bóg się nam jutro urodzi.

Król wiecznej chwały już się nam narodził

Z kajdan niewoli lud swój wyswobodził

Brzmij wesoło świecie cały oddaj ukłon Panu chwały

Bo to się spełniło co nas nabawiło serca radością...

Nie, nie jesteśmy biedni i smutni

Chustka przy twarzy – to katar

Nie będzie klusek z makiem i kutii,

Będzie chleb i herbata.

Siedzę i sam się w sobie nie mieszczę,

Patrząc na swoje życie.

Jesteśmy razem – czegóż chcieć jeszcze…

Jutro przyjdzie Zbawiciel.

Lulajże Jezuniu, moja perełko

Lulaj, ulubione me pieścidełko

Lulajże Jezuniu, lulajże lulaj

A ty go Matulu w płaczu utulaj...

Byleby świecy starczyło na noc,

Długo się czeka na Niego.

By jak co roku sobie nad ranem

Życzyć tego samego.

Znów się urodzi, umrze w cierpieniu,

Znowu dopali się świeca.

Po ciemku wolność w Jego imieniu

Jeden drugiemu obieca...

Jacek Kaczmarski