Antoni Lange - Mogiły dokoła

Antoni Lange - zapomniany poeta (ur. 1862 w Warszawie, zm. 17 marca 1929 tamże) –  tłumacz, filozof-mistyk, poliglota, krytyk literacki, dramatopisarz, powieściopisarz i lewicowy publicysta pochodzenia żydowskiego, zaliczany do pierwszego pokolenia poetów Młodej Polski. 

Nazywany "mistrzem poezji refleksyjnej" 

Mogiły dokoła

Ach, mogiły dokoła, mogiły, mogiły!
Miałem ja niegdyś liczne grono przyjacieli —
Każdy mi był kochany, każdy mi był miły,
A dziś — wieczna niebytu granica nas dzieli.

I jestem na tej ziemi wciąż bardziej samotny —
Bo każdy się kolejno kładł w podziemne łoże:
I opuszczał na zawsze ten padół przelotny,
I odchodził w nieznane, tajemnicze zorze.

Rafał Olbiński

O, przyjaciele moi i nieprzyjaciele
(Gdyż pamięć nieprzyjaciół jest mi równie droga!),
Gdzież wy teraz? W mogiłach. Wiele mogił, wiele —
Coraz więcej — i coraz pustsza moja droga.

Tak chytrze mnie zwodziła śmierć, że mnie nie tyka —
Lecz wszystko, co mi było najdroższe — i wszystko,
Com kochał — wciąga w pomrok swego matecznika —
I dokoła mnie rośnie wieczne cmentarzysko.

Drogie oczy, zielone jako morza fale,
Które widzę i których nigdy nie zapomnę —
Gdzie wy? Jakie was kryją mgły, jakie oddale?
Jakie nieskończoności złote i ogromne?

* * *

Nic tak nie boli jako śmierć marzenia,

W grób składasz serca najdroższe Sezamy,

Które nam życie całunem ocienia,

I już nie mamy ich — i nic nie mamy!

Ból jeden został głuchy a jałowy:

Próżno chcesz śmiechem zobojętnić duszę,

Próżno mądrymi ją biczujesz słowy,

Próżno ją kalasz w szałów zawierusze.

Serce ci pękło, ale jeszcze boli

A może więcej, niźli gdyby żyło...

Marzenie twoje — w mogił aureoli —

Ściga cię wiecznie żywe za mogiłą.

Tak było piękne jak promienie tęczy,

Tylu kwiatami jego zorza drgała...

I oto w nicość woń ich się rozcieńczy —

Barwy pobladły, tęcza się rozwiała...

A ono przecież jeszcze żyje we mnie —

I wciąż mię ściga i za mną się wlecze.

Piękniejsze było — szepcze mi tajemnie —

Nad wszystkie dzieła człowiecze!