Oddajcie mi moje dzieciństwo,
republikę gadatliwych wróbli,
niezmierzone puszcze pokrzyw
i nocny płacz nieśmiałego puszczyka.
niezmierzone puszcze pokrzyw
i nocny płacz nieśmiałego puszczyka.
Naszą ulicę pustą w niedzielę,
neogotycki czerwony kościół,
który nie sprzyjał mistykom,
łopiany szepczące po niemiecku
 |
| Mal. Stanisław Wyspiański |
i spowiedź alkoholika
przed ołtarzem białej ściany,
i kamienie, i deszcz, i kałuże,
w których lśniło złoto.
Teraz już wiedziałbym na pewno
jak być dzieckiem, wiedziałbym
jak patrzeć na oszronione drzewa,
jak żyć nieruchomo.
5 komentarzy:
Poruszający utwór.
To prawda, jest to jeden z wielu poruszających wierszy Adama Zagajewskiego, mojego ulubionego pety.
Pozdrawiam serdecznie.
Ps.
Wspominamy z tęsknotą dzieciństwo, choć nie zawsze było ono szczęśliwe.... po latach wszystkie ongiś smutki chowają sie gdzieś w zakamarkach pamięci.
No właśnie, czy potrafilibyśmy naprawdę docenić swoje dzieciństwo?
Pytanie za milion!
jotka
Każdy inaczej wspomina swoje dzieciństwo.... nigdy nie jest ono zawsze piękne i szczęśliwe i odwrotnie.
Nie wiem, czy chciałabym powrotu do tego okresu swojego życia. .
Prześlij komentarz