Antoni Lange - POSĄG I DZIEWCZYNA,

 
Kto mnie nauczy, co lepiej na świecie, 
Czy lepiej patrzeć w to co wiecznie trwa,
Czy w to co znika jak wiosenna mgła, 
I co przemija jak więdnące kwiecicie ? .

W cieniu akacyi, i bluszczu i bzów 
Lśnił biały posąg z marmuru kowany, 
Venus — jam przed nią stał oczarowany, 
I odchodziłem, i wracałem znów. 

Naraz aleją szła dziewczyna młoda, 
Świeża jak kwiatów niespodziany ruch,
A w lazurowych jej oczętach dwóch 
Nieznanych niebios jaśnieje pogoda.

 
W szeleście sukien szła — jak w brzęku pszczół, 
Usta różanym płonęły uśmiechem. 
Czar !  więc spojrzałem na dziewczę z pośpiechem 
I, patrząc, wiosnę jam w duszy swej czuł. 

Ona wesoło spoglądała ku mnie 
I poszła dalej w cień bluszczu i bzów, 
I znikła. Został tylko posąg ów,
Na marmurowej oparty kolumnie. 

Wiecznie stać będzie nieruchomy głaz, 
Dziewczyna pójdzie w nieznajome światy... 
Szybko czas mija — szybko więdną kwiaty, 
A żyć należy, póki życia czas...

 
Posąg zostanie dla mnie śród gęstwiny, 
Dziewczyna przeszła i nie wróci już...
Żal mi, ach, żal mi więdniejących róż, 
Żal mi, ach, żal mi nieznanej dziewczyny.

I cóż jest lepiej śród życiowych fal?
Patrzeć na posąg nieruchomo wieczny, 
Czy ścigać uśmiech dziewczyny serdecznej, 
Co mija szybko i odchodzi w dal ?