Henryk Zbierzchowski - RZEKA

Peder Mork Monsted  1859 - 1941

Lubię wieczorem siąść nad rzeki brzegiem,

Mając nad głową bezmiary niebiosów,

Biegnąć myślami za jej wiecznym biegiem

I słuchać duszą jej tajemnych głosów,

Bo wtedy twarz swą wychylają z ciemnic

Prawdy strzeżone pieczęcią tajemnic.

 

Oto mej duszy opowiada rzeka,

Że niema czasu i niema przestrzeni,

Że choć jej fala płynie i ucieka

I wiecznym ruchem przy brzegach się pieni,

O każdej chwili i o każdej dobie

Jest w jednem miejscu i trwa sama w sobie.

 

W szmerze jej fali dzwoniącej odjazdy

Słyszę swą duszą wszystkie głosy świata:

Ptaka, tygrysa, człowieka i gwiazdy,

Śmieje się szczęście i jęczy zatrata

I w tem rozpięciu głosów niezmierzonem

Wszystko jest jednym, wiekuistym tonem.

Taka jest bowiem prawda wszechistnienia,

Że jak tęsknota mieści się w tęsknocie,

Tak nic nie mija i choć formy zmienia

Trwa samo w sobie, wieczne w swej istocie

I tak niezmienne jest jako ta rzeka,

Choć każda falą ku morzu ucieka.