Wojciech Bellon - Wypaliło się coś w nas

                                                                        

„Wypaliło się coś w nas zgasło

Ani z twojej ani mojej winy

Ot klamka zapadła a zresztą z czym wracać

Skończyły się kartki na miłość

Zapatrzyliśmy się w telewizor

Rozmawiamy językiem gazety

Kinkiety ze słońca w dni szare bez końca

A ciepło z kaloryfera

Wiatry gnają przyjaciół po świecie

Zresztą gdyby tu byli na miejscu…

Przybyło kłopotów dzieci i gratów

Skurczyła nam się dawna przestrzeń

Znamy już każde swe kłamstwo

Każdy grymas każde brwi zmarszczenie

Mijamy się oboje w tych kilku pokojach

Nie mając nic do powiedzenia

Ale czasem gdy noc niebo zetnie

Bure niebo lepka noc miejska

I ty zadrżysz oto przykrywam cię kocem

I bliska znów staje się przeszłość

Wypaliło się coś w nas zgasło

Lecz wysiłku trzeba niewiele

Spróbujmy rozgarnąć ten popiół – nie darmo

Może tli się płomyk w popiele”