Świąteczne wspomnienia.

Od pewnego czasu Święto Bożego Narodzenie stało się dla mnie Świętem Wspomnień. Wspomnień  drogich mi osób, które siadały ze mną  do stołu wigilijnego......

Powoli ich ubywało - pamięć o nich została. .

Ale została też pamięć o naszych czworonożnych przyjaciołach . Dotąd przeżywam odejście ukochanej  jamniczki Wiki . Pustka po niej trwa do tej pory.

\

Zjawiła się u nas niespodziewanie. Po śmierci mini jamniczki Agi przyrzekaliśmy sobie z mężem, że już nigdy…. żaden pies jej nie zastąpi. 

A jednak gdy zadzwonił weterynarz leczący i usypiający Agę, że jest do uratowania 3 letnia suczka również jamniczka, którą jej pani chce uśpić, długo się nie zastanawialiśmy.

Pierwsza noc w nowym, nieznanym domu była dla Wiki straszna…. Nie zmrużyła oka do 4 rano, a my z nią. Chodziła po mieszkaniu, płakała, szukała sobie miejsca, by się po chwili zrywać i znów wędrować. Prawdopodobnie w nadziei, że gdzieś znajdzie swoją panią. 

W końcu zmęczona położyła się koło męża i usnęła. 

Od tej pory został jej panem, ale kłopoty dopiero się zaczęły. Przez ok. 2 tygodnie nie wydała z siebie głosu. Przypuszczaliśmy, że jest psem, który nie szczeka. 

Gdy się do niej przemawiało odwracała łebek unikając kontaktu wzrokowego. Prawie nie jadła, zresztą z pożytkiem dla niej, bo była stanowczo za gruba - z trudem chodziła pod górę.

 

Nie można jej było zostawić samej w domu, po powrocie zastawaliśmy zasiusiane, zakupkane pobojowisko. 

Weterynarz orzekł, że jest to syndrom opuszczenia - strach, że nie wrócimy tak jak nie wróciła jej pani. Po jakimś czasie na pewno przejdzie.

 

Mijał miesiąc za miesiącem i niestety nie przechodziło.… Dopóki ciężko nie zachorowała. 

Zatruła się, prawdopodobnie konserwą mięsną dla psów. Wymiotowała całą noc i dzień prawie bez przerwy. Z odwodnienia była blisko śmierci…. Po kroplówkach, zastrzykach, pojeniu i karmieniu strzykawką powoli, powoli wracała do zdrowia. 

Jednocześnie pies się całkowicie odmienił – nabrała do nas zaufania, zostawała spokojnie w domu, tylko po naszym powrocie długo wyszczekiwała autentyczny, ogromny żal i wyrzut – jak mogliśmy ją zostawić. I tak było do  końca życia. Staraliśmy się by nie zostawała sama dłużej niż 2 – 3 godzin…. tyle wytrzymywała. Gdzie się dało jeździła z nami. 

Pokochała męża wielką psią miłością, zresztą z wzajemnością. Chodziła za nim krok w krok. Wciskała się do łazienki, a jak się nie dało, leżała i czekała na pana pod drzwiami. Zawsze u jego nóg i koło niego. Gdy ciężko chorował do ostatka leżała jak najbliżej jego łóżka. 

W rok po zadomowieniu się suczki u nas spotkaliśmy na ulicy jej była panią. Wiki udała, że jej nie widzi, nie reagowała na czułe przemowy, odwróciła łebek i nie obdarzyła swojej dawnej, podobno ukochanej pani nawet śladem spojrzenia. 

Była u nas 14 lat. Ostatni rok już tylko ze mną. Też nie odstępowała mnie, też płakała gdy wracałam z miasta i wyrzucała mi moją nieobecność, ale to już nie była ta miłość co do męża. Może dlatego, że nie ulegałam jej wszystkim zachciankom, byłam bardziej stanowcza i konsekwentna, nigdy nie podkarmiałam jej podczas naszych posiłków, co w zwyczaju miał mąż. 

Umarła w grudniu 2012,  w wieku 17 lat., W październiku bardzo szybko zaczęła się posuwać u Wiki demencja. Nie panowała nad odruchami fizjologicznymi, nie umiała trafić do jedzenia i picia, nie słyszała i prawie nie widziała. 

Usnęła w narkozie, w domu…. Ten jej ostatni sen mam cały czas przed oczami. Może za wcześnie, może jeszcze mogłam poczekać?

Wiki szczęśliwa u swego pana na rękach. 

 Wiki wpatrzona w  pana.

Wiki towarzysząca mi w kuchni / miała zwyczaj łebek kłaść na stole 
i udawać panią.... / zdjęcie poruszone,  zawsze się wierciła gdy widziała aparat/

w kuchni - przy nodze pana, oboje czekają na obiad.

Kolega ze Śląska - Kokos kochał się w Wiki z wzajemnością, ale dzieci nie było, bo nie przyjeżdżał w odwiedziny kiedy trzeba. 
Jak tylko się obudził zaraz do niej przybiegał - zdziwiony, że jeszcze śpi. 
Wiki niechętnie wychodziła ze swojego śpiworka, jak to kobieta.... lubiła sobie pospać.

Wiki oczekuje w okienku na schodach   na powrót państwa., by im potem wyszczekać.... jak mogliście mnie zostawić. 

 

Gdy pana już nie było, wszędzie teraz musiała  być blisko mnie, oczywiście przy komputerze też. .

Wyczekiwała przy bramie na mój powrót z miasta, oburzała się jak zawsze, że za długo i że w ogóle jak mogę....... . 

Odeszła w grudniu 2012r.... .  

W październiku dała się jeszcze namówić na spacer...    ostatni. Chciałam ja rozruszać,  jednak z trudem za mną podążała.

Przywitała się i pożegnała z zaprzyjaźnionym kolegą. 

 

 Coraz częściej i więcej spała.

Lubiła być opatulona.