Wspomnienie o Mai Wałachowskiej Sobczak.

 

WSPOMNIENIE. 

                              W październiku minęło 9 lat, gdy odeszła Maja – moja siostrzeniczka, znana w rodzinie i wśród licznego grona przyjaciół z wierszy, wierszyków, fraszek, które jakby wokół niej fruwały, nieodłączne towarzyszki życia. . Pocieszały, rozśmieszały, czarowały.  Gdy zachorowała na raka walczyła z nim swoimi sposobami. Starała się żyć tak jakby go nie było, czyli normalnie. Rozmawiała z nim, traktowała jak natrętnego intruza, nie pozwalała by się w niej panoszył obrzydzała mu lokum,. w którym zamieszkał, czyli siebie. 

Przytaczam jedną z jej rymowanek, jest to jakby satyryczna fraszka na niechcianego lokatora. 

Jej lekkość nie oznacza, że równie lekko traktowała swoją chorobę....zdawała sobie w pełni sprawę z zagrożenia które niosła  ze sobą. . 

 

Awantura z Rakiem

Przyszedł Rak
mnie nie w smak
ta jego wizyta.
Przyszedł, siadł,
coś by zjadł,
lecz: Co zjeść ?– nie pyta.

Czuję! Mnie
smacznie je!
Podgryza wnętrzności …

Mówię mu:
Dosyć już!
Schrupiesz mnie do kości!

Kupię Ci
cukru wór
i inne przysmaki.
Odczep się!
Proszę Cię …

Głuche są te raki …
Sposób mam:
Chemii dzban
podam mu w kroplówce

Zacznie pić,
skończy żyć,
On i jego hufce.
Cały ten
łotrów klan
pójdzie do cholery.
Najpierw On,
stary drań,
a za nim markery.
        

Maja W-S

Warszawa, 24.03.2012 r.

Niestety Maja przegrała walkę z tym „łotrem” jak go nazwała. 

Śmiertelne  pożegnanie

To kolej rzeczy naturalna,

na końcu życia  tak banalna.

To nieuchronne wydarzenie,

strach niesie jednym i cierpienie,

dla innych radosna i zbawcza,

wyswobodzenia siła sprawcza.

Ciało odrzucam i szybuję,

w boskie przestworza ulatuję.

Kusi mnie nieba rajskość i dal,

żegnam ... niczego mi nie jest żal ...

Wszystko, co trzeba – załatwiłam,

gdzie miałam być – z pewnością byłam.

Kogo pokochać mocno miałam,

z wielką radością pokochałam.

O innych sprawach nie wspomnę już,

do urny wsypią mój ziemski kurz ...

                            Maja

                            

Warszawa, 27.05.2009 r

Pozwolę sobie zacytować jeszcze kilka jej okazjonalnych  wierszy, którymi jakby sypała przy każdej okazji: 

Staruszki

Co można znaleźć 
u staruszek ?

Głowy, jak śnieżny
mlecza puszek,
na dłoniach różne
ciemne plamy

.
Co mają Babcie,
Ciocie, Mamy ?

Laseczki, maści
i pigułki,
starych znajomych 
i przyjaciółki.

Mają też łzę
zastygłą w oku,
widoczną w blasku świec
o zmroku.

Gdy ulatują we wspomnienia,
łza w błysk radości się przemienia.

Maja W-S

Ukochanej Mamie, Babci Halince w jednej osobie.

Warszawa, 17.11.1998 r.

Mądra i szczęśliwa

Nie chcę być
wróblem spłoszonym,
na krzaku.

Nie chcę być
wiatrem wkręconym,
w wiatraku.

Nie chcę być
smutkiem,
co oblicze krzywi,

Ani ofiarą,
która
ludzi dziwi.

Nie chcę być
Twoją rozrywką
Przelotną
.

Nie chcę uchodzić
za pannę
zalotną.

Nie chcę być
starą kobietą
pokutną.

Nie chcę być
babą
krzykliwą i butną.

Co chcę? . . . . .
Ja w tej pewności
utwierdzam się z wiekiem.

Chcę być
Szczęśliwym
I mądrym człowiekiem.

Lecz z doświadczenia
wniosek
wypływa.
Mądrym, szczęśliwym
się tylko
b y w a . . . . . . .

Warszawa,05.03.2006

W duecie i solo

Samotność swoją

najbardziej czuję,

kiedy kupuję.

Te mąki, kasze

i inne śmiecie,

w hipermarkecie.

Tu małżonkowie

bardzo znużeni, ale . . .

moralnie czyści,

pchają swe wózki

pełne towarów,

tacy . . . parzyści!

Patrzę w ich twarze,

żeby zobaczyć

szczęście małżonków,

ale nic z tego,

oni zastygli

w tłoku ogonków

do kas fiskalnych.

Stoją i liczą,

zdobyte razem,

banknotów pliki,

bilon dźwięczący

- małżeńską kasę!

U nich są łoża

wielkie, małżeńskie

i bardzo dumne.

Przypominają

swoim klimatem

cmentarną trumnę.

Mają też długie

lub kwadratowe

małżeńskie stoły,

przy których jedzą

flaki z olejem,

mięsa, rosoły.

W moim koszyczku

szczypta zakąski

i trochę wódki.

I dzięki temu,

jest w czym utopić

żale i smutki.

Kiedyś też w łożu

oraz za stołem

małżeńskim tkwiłam,

ale obrączką

złotą, błyszczącą

się . . . udławiłam.

Warszawa, 20.03.2006 r.

STO LAT !

Twarz moja wpadła 

w czasu sieć

pazury lat ją poorały.

Pozostał tylko 

w oczach blask,

radości o mnie zapomniały.

Dziś w kalendarzu

czerwień dat,

codzienność stroi się świątecznie,

Lecz tak nie będzie

za sto lat,

my nie jesteśmy tutaj wiecznie ........

Warto żyć mocno,

pełnią sił

prawdę tę mając na uwadze,

Śmiać się do siebie,

razem być

i ścierać z czoła smutku sadzę.

Sadza, kominiarz,

szczęścia łut,

za guzik mocno się dziś chwytaj!

Nie rozpamiętuj

żadnych strat,

każdy dzień własnym słońcem witaj!

Maja Warszawa,25.07.2007 r.

Czas

Co to jest czas?

To ruch powietrza,

Szum spadających,

Górskich potoków.

To plusk kropelek 

Letniego deszczu,

To ruch płynących

Z wiatrem obłoków.

To pocałunek, 

Uśmiech, pieszczota,

Wszystko, co szybkie

I bezpowrotne.

To Noc, co Księżyc

Świtem zabija

I mknie cichaczem

Pod moim oknem. 

Maja