KONSTANTY ILDEFONS GAŁCZYŃSKI - Ballada o Trzęsących się Portkach

Po­słu­chaj­cie, o dziat­ki,

bar­dzo ślicz­nej bal­lad­ki:

Był so­bie pe­wien pan,

na twa­rzy kwa­śny i wklę­sły,

miał por­tek z pięt­na­ście par

(a może szes­na­ście)

i wszyst­kie mu się trzę­sły;

wło­ży sza­re: jak w fe­brze;

wło­ży gra­na­to­we: też;

od ślu­bu: jesz­cze lep­sze!

ma­ren­go: wzdłuż i wszerz.

Krót­ko mó­wiąc, w któ­re­kol­wiek por­t­ki

koń­czy­ny dol­ne wty­kał,

to trzę­sły mu się one

jak nie przy­mie­rza­jąc osi­ka.

W ten spo­sób, przez trzę­sie­nie,

pan ży­wot miał bar­dzo li­chy,

bo wszę­dzie, gdzie wszedł, zdzi­wie­nie,

a po­tem śmi­chy i chi­chy.

W koń­cu bab­cia czy cio­cia,

już nie pa­mię­tam kto,

po­wie­dzia­ła do tego pana:

„Chłop­cze, ty uschniesz, bo

nad por­tek spra­wą prze­dziw­ną

wy­la­łeś trzy mo­rza łez,

a zno­wu nie jest tak zim­no,

więc spró­buj cho­dzić bez.

Toć są ma­te­ria­ły uro­cze.

Toć są, ko­cha­nie. Toć.

Ty kup so­bie ja­kiś szla­fro­czek

i w tym szla­frocz­ku chodź;

lub od razu na za­dek

kup so­bie spód­nic trosz­kę,

a na wszel­ki wy­pa­dek

pa­ra­sol­kę. I brosz­kę;

też in­nych rze­czy mnó­stwo,

ko­ciac­kie ochę­dó­stwo,

rzę­sy z dru­tu, naj­lo­ny —

i już bę­dziesz urzą­dzo­ny,

a wąsy so­bie wy­skub.

I tak wy­glą­dasz jak bi­skup”.

Ku­pił pan so­bie szla­fro­czek,

cho­dził w szla­frocz­ku ro­czek,

ale tyl­ko w ciem­no­ści,

bo i szla­frok trząsł mu się co­ści;

a por­t­ki scho­wa­ne w kre­den­sie

też się nie zrze­kły tych trzę­sień;

trzę­sło się całe miesz­kan­ko,

ka­na­py i fu­try­ny,

bo to był dom me­lan­cho

i bar­dzo cyko ryj­ny.

Tu­taj się koń­czy bal­la­da

o por­t­kach się trzę­są­cych,

z bal­la­dy mo­rał gada,

mo­rał na­stę­pu­ją­cy:

GDY WIE­JE WIATR HI­STO­RII,

LU­DZIOM JAK PIĘKNYM PTA­KOM

ROSNĄ SKRZYDŁA, NA­TO­MIAST

TRZĘSĄ SIĘ POR­T­KI PĘTA­KOM.

1953