Cyprian Kamil Norwid - Czemu mi smutno

Czemu mi smutno i czemu najsmutniej,
Mamże ci śpiewać ja - czy świat i czas?...
Och! bo mi widnym strój tej wielkiej lutni,
W którą wplatany duch każdego z nas.

I wiem, że każda radość tu ma drugę,
Poniżej siebie, przeciw-rada łzę,
I wiem, że każdy byt ma swego sługę,
I wiem, że nieraz, błogosławiąc, klnę.

Vincent Van Gogh (1890) 

Czemu mi smutno? - bo nierad bym smucić,
Ani przed sobą kłamstwa rzucać cień,
By skryć, jak czego nie można odrzucić,
By uczcić, czego trudno wyciąć w pień.

Więc to mi smutno - aż do kości smutno,
I to - że nie wiem, czy ten ludzi stek
Ma już tak zostać, komedią okrutną,
I spać, i nucić, śpiąc: "T o - t a k i  w i e k!"

Więc to mi smutno, i tak coraz gorzej,
Aż od-człowiecza się i pierś, i byt
I nie wiem, czy już w akord się ułoży,
I nie wiem, czy już kiedy będę syt!...

I nie wiem - czy już będę mógł nie wiedzieć,
Że coraz żywot mniej uczony tu -
Że coraz łatwiej przychodzi powiedzieć,
Ze snu się budząc: "W r ó ć m y ż  znów do snu!"