 |
| Monika Piwowarska |
Dla miłośników poezji szukających w Świecie Poezji piękna rozjaśniającego życie i schronienia, gdy czują się zagubieni.
Dla miłośników poezji szukających w Świecie Poezji piękna rozjaśniającego życie i schronienia, gdy czują się zagubieni.
|
| Monika Piwowarska |
3 komentarze:
Jak Pani rozumie ten wiersz?
Drzewo dopóki żyje nosi i skrywa w sobie nasze tajemnice, nasze minione życie, gdy umiera to jak byśmy umierali razem z nim.
(...) jak w starych listach, widzę w nich ukryte
codzienne życie, już dawno minione
i jak legenda dalekie, prześnione.(...)
Szukam w poezji siebie.... nie zawsze łatwo jest zrozumieć autora ...
A jak Ty rozumiesz?
Pozdrawiam serdecznie.
Ps. Lubię wiersze o drzewach... nawet je sobie gromadzę.
"Lubię te ciemne godziny w mym bycie,
gdy zmysły toną w głębinie bezwolne;
jak w starych listach, widzę w nich ukryte
codzienne życie, już dawno minione
i jak legenda dalekie, prześnione."
Ta część mówi o tym, że poeta dostrzega to, że się zestarzał, że wraca do tych starych wydarzeń/przeżyć z melancholią, i że czasami przeszłość wydaje mu się tak odległa, tak dawna, że aż na wpół nieprawdziwa - nierealna, niczym legenda lub sen. Jednak stan melancholii nie jest poecie obcy, zna ten stan, być może towarzyszy mu on często, jest z nim zaznajomiony, może nawet lubi odczuwać melancholię.
"I wtedy wiem już, że zyskałem przestrzeń
na drugie życie, co bez czasu płynie."
Druga część mówi o tym, że śmierć jest bliżej, niż dalej. "Życie co bez czasu płynie" - życie po śmierci, życie wieczne.
"Niekiedy czuję się ogromnym drzewem,
rosłym, szumiącym, co ponad mogiłę
wyrasta snem, przez chłopca śnionym skrycie
(którego strzegą podziemne korzenie),
straconym w smutku, żałości i śpiewie."
Poeta niekiedy czuje się nieśmiertelny, albo chciałby się tak czuć. Nie chce "fizycznie" umierać, chce żyć. Młodzi ludzie często nie myślą o śmierci, nie biorą jej pod uwagę - być może stąd odwołanie do chłopca. "Sen, którego strzegą podziemne korzenie" - śmierć, bycie pod ziemią.
Później przychodzi otrzeźwienie - każdy umrze, młody chłopiec (a właściwie stary poeta) popada w smutek z tego powodu. Popada też w śpiew (bo tylko to pozostało), trzeba wycisnąć z tego życia to, co najlepsze. A może i śpiewem odwrócić uwagę od naszej śmiertelności?
Tak jakoś bym to rozumiała... Nie mówię, że jest to poprawna interpretacja, ja tak po prostu czuję ten wiersz.
Prześlij komentarz