Czas jako starzec długobrody, siwy?
A może jako bure, rozbiegane szczenię,
co brudnym łapkami
wskakuje na pościel nam ,
dopiero co zrodzonym , przebudzonym ?
Wisława Szymborska
Dla miłośników poezji szukających w Świecie Poezji piękna rozjaśniającego życie i schronienia, gdy czują się zagubieni.
3 komentarze:
Dobre pytanie, do przemyślenia...
Mój czas to jednak starzec...
Jotk0 masz chyba racje, że wiersz ma jakby drugie dno do przemyśleń albo my się tylko tego w nim dopatrujemy. Czas - traktując go osobowo towarzyszy nam od urodzenia, i my za nim biegniemy.
A mój czas Matyldo też jest już siwym starcem..... podążałam za nim.. niestety nie dawał się zatrzymać.
Prześlij komentarz