Adam Zagajewski - BRAMA

Czy ko­chasz sło­wa tak jak nie­śmia­ły cza­ro­dziej ko­cha chwi­lę ci­szy -

już po wy­stę­pie, kie­dy jest sam w pu­stej szat­ni, w któ­rej

pło­nie smo­li­stym, tłu­stym pło­mie­niem żół­ta świe­ca?

Jaka mi­łość do­zwo­li ci pchnąć cięż­ką bra­mę, tak że­byś zno­wu

po­czuł za­pach tego drew­na i rdza­wy smak wody z ar­cha­icz­nej stud­ni,

i że­byś raz jesz­cze uj­rzał wy­so­ką gru­szę, dum­ną ma­tro­nę, któ­ra w je­sie­ni

ary­sto­kra­tycz­nie od­da­wa­ła nam swe do­sko­na­łe w kształ­cie owo­ce,

po ­czym nie­mo po­grą­ża­ła się w roz­pa­try­wa­niu nie­szczęść zimy.

Tuż obok dy­mił obo­jęt­ny ko­min fa­bry­ki i mil­cza­ło brzyd­kie mia­sto,

ale w ogro­dach głę­bo­ko pod ce­gła­mi pra­co­wa­ła nie­stru­dzo­na zie­mia,

na­sza czar­na pa­mięć i prze­past­na spi­żar­nia umar­łych, do­bra zie­mia.

Ja­kiej od­wa­gi trze­ba, żeby pchnąć cięż­ką bra­mę,

ja­kiej od­wa­gi, żeby zo­ba­czyć was wszyst­kich zno­wu

ze­bra­nych w jed­nym po­ko­ju pod go­tyc­ką lam­pą -

mama nie­uważ­nie czy­ta ga­ze­tę, ćmy ude­rza­ją o szy­bę,

nic się nie dzie­je, nic, za­le­d­wie wie­czór, mo­dli­twa; cze­ka­my...

Tyl­ko raz ży­li­śmy.