ADAM ASNYK - Miejmy nadzieję!

 

Miej­my na­dzie­ję!… nie tę li­chą, mar­ną,
Co rdzeń spróch­nia­ły w wą­tły kwiat ubie­ra,
Lecz tę nie­złom­ną, któ­ra tkwi jak ziar­no
Przy­szłych po­świę­ceń w du­szy bo­ha­te­ra.

Miej­my na­dzie­ję!… nie tę chci­wą złu­dzeń,
Śle­pe­go szczę­ścia pło­chą za­lot­ni­cę,
Lecz tę, co w gro­bach cze­ka dnia prze­bu­dzeń,
I prze­cho­wu­je oręż i przy­łbi­cę.

Miej­my od­wa­gę!… nie tę jed­no­dnio­wą,
Co w roz­pacz­li­wem przed­się­wzię­ciu pry­ska,
Lecz tę, co wiecz­nie z pod­nie­sio­ną gło­wą
Nie da się ze­pchnąć z swe­go sta­no­wi­ska.

Miej­my od­wa­gę!… nie tę tchną­cą sza­łem,
Któ­ra na oślep leci bez orę­ża,
Lecz tę, co sama nie­zdo­by­tym wa­łem
Prze­ciw­ne losy sta­ło­ścią zwy­cię­ża.

Miej­my po­gar­dę dla wrze­ko­mej sła­wy,
I dla bez­pra­wia po­tę­gi zwod­ni­czej,
Lecz się nie strój­my w płaszcz mę­czeń­stwa krwa­wy,
I nie brzą­kaj­my w łań­cuch nie­wol­ni­czy.

Miej­my po­gar­dę dla py­chy zwy­cię­skiej,
I przy­kla­ski­wać prze­mo­cy nie idź­my!
Ale nie wielb­my po­nie­sio­nej klę­ski,
I ze sła­bo­ści swo­jej się nie szczyć­my.

Prze­stań­my wła­sną pie­ścić się bo­le­ścią,
Prze­stań­my cią­głym la­men­tem się poić:
Ko­chać się w skar­gach jest rze­czą nie­wie­ścią,
Mę­żom przy­stoi w mil­cze­niu się zbro­ić…

Lecz nie prze­staj­my czcić świę­to­ści swo­je,
I prze­cho­wy­wać ide­ałów czy­stość:
Do nas na­le­ży dać im moc i zbro­ję,
By z kra­ju ma­rzeń prze­szły w rze­czy­wi­stość.