Babcia w czarnych sukniach w drucianych okularach z laseczką stawia stopę nad przepaścią krawężnika cofa rozgląda się bojaźliwie choć nie widać śladu samochodu
Podbiega do niej chłopczyk bierze za rękę i przeprowadza przez otchłań ulicy na drugi brzeg Rozstępują się straszliwe ciemności nagromadzone nad światem przez złych ludzi kiedy w sercu małego chłopca świeci iskierka miłości
2 komentarze:
Przepiękny wiersz! Mądry, głęboki.
Cieszę się, że dostrzegłaś piękno tego wiersza.... Różewicz potrafi je w swojej poezji ukryć..
Pozdrawiam niedzielne przesyłam.
Prześlij komentarz