Józef Baran - Wieczność

 

być może powrócimy tam do rozmów
które przerwaliśmy tu
w najważniejszym miejscu
 
do spotkań
które tak ciekawie się zapowiadały
lecz zegarek nawoływał do rozstania
 
dobudujemy szyny w nieskończoność
wszystkim napoczętym podróżom
które ugrzęzły w szczerym polu
 
zaschnięte strumyki wytrysną na nowo
i rozbiegną się we wszystkie strony
 
z wątków porzuconych w pośpiesznym marszu
wysnujemy zaniechane losy
 
wszystko co przeżyliśmy będzie tam rozrastało się do
niebotycznych rozmiarów pęczniało rozpleniało
na naszych oczach splatało i rozplatało niczym
w tropikalnych nie strzeżonych ogrodach
 
i wszystko czego nie zdążyliśmy ziścić (jakież niewiarygodne
historie mieściły się w spojrzeniach krzyżowanych z przypadkowymi ludźmi i jak szybko przecinaliśmy je nim zdążyły się wydarzyć)
 
albowiem żyliśmy pośpiesznie rozsiewaliśmy tylko
ziarna na wiatr
nie oglądając się za siebie
 
i wielkie będzie nasze zdziwienie
gdy chcąc przeżyć wszystko od początku
będziemy się musieli przedzierać
przez niezgłębioną puszczę wieczności