Władysław Szlengel - Okno na tamtą stronę

 

Pozostając jeszcze  przy poezji Władysława Szlengla zatrzymałam się przy bardzo smutnym  wierszu:
"Okno na tamtą stronę "w którym poeta uświadamia sobie, że miejsce, z którego został wygnany nie przestało istnieć, nie zniknęło. 

Jest tuż obok.
Że wszystko po tamtej stronie jest nadal zwykłe, normalne, ale dla niego już nieosiągalne.
Jest bliskie i zwyczajne, tylko jego już tam nie ma. 
Jest tylko widzem patrzącym prawie zza grobu na świat żywych, do którego już pewnie nie wróci. .
 
I nie powrócił.

Mam okno na tamtą stronę,
bezczelne żydowskie okno
na piękny park Krasińskiego,
gdzie liście jesienne mokną...

Pod wieczór szaroliliowy
składają gałęzie pokłon
i patrzą się drzewa aryjskie
w to moje żydowskie okno...

A mnie w oknie stanąć nie wolno
(bardzo to słuszny przepis),
żydowskie robaki... krety...
powinni i muszą być ślepi.
 
Niech siedzą w barłogach, norach
w robotę z utkwionym okiem
i wara im od patrzenia
i od żydowskich okien...
 

A ja... kiedy noc zapada...
by wszystko wyrównać i zatrzeć,
dopadam do okna w ciemności
i patrzę... żarłocznie patrzę... 

i kradnę zgaszoną Warszawę,
szumy i gwizdy dalekie,
zarysy domów i ulic,
kikuty wieżyc kalekie...

 

Kradnę sylwetkę Ratusza,
u stóp mam plac Teatralny,
pozwala księżyc Wachmeister
na szmugiel sentymentalny...
 
Wbijają się oczy żarłocznie,
jak ostrza w pierś nocy utkwione,
w warszawski wieczór milczący,
w miasto me zaciemnione...
 
A kiedy mam dosyć zapasu
na jutro, a może i więcej...
żegnam milczące miasto,
magicznie podnoszę ręce...
 
zamykam oczy i szepcę:
– Warszawo... odezwij się... czekam...
Wnet fortepiany w mieście
podnoszą milczące wieka...
 
podnoszą się same na rozkaz
ciężkie, smutne, zmęczone...
i płynie ze stu fortepianów
w noc... Szopenowski polonez...
 
Wzywają mnie klawikordy,
w męką nabrzmiałej ciszy
płyną nad miastem akordy
spod trupio białych klawiszy...

Koniec... opuszczam ręce...
wraca do pudeł polonez...
Wracam i myślę, że źle jest
mieć okno na tamtą stronę...