CZUŁOŚĆ

CZUŁOŚĆ  w   mowie noblowskiej  Olgi Tokarczuk i w poezji . Część I
  
(…)Czułość jest tą najskromniejszą odmianą miłości. To ten jej rodzaj, który nie pojawia się w pismach ani w ewangeliach, nikt na nią nie przysięga, nikt się nie powołuje.
Nie ma swoich emblematów ani symboli, nie prowadzi do zbrodni ani zazdrości. Pojawia się tam, gdzie z uwagą i skupieniem zaglądamy w drugi byt, w to, co nie jest „ja”.
Czułość jest spontaniczna i bezinteresowna, wykracza daleko poza empatyczne współodczuwanie. Jest raczej świadomym, choć może trochę melancholijnym współdzieleniem losu.
Czułość jest głębokim przejęciem się drugim bytem, jego kruchością, niepowtarzalnością, jego nieodpornością na cierpienie i działanie czasu. (…)

 

Wątek czułości często się pojawia w twórczości poetów. I tak jak mówi  Olga Tokarczuk czułość jest nieodporna na działanie czasu, poezja również.
Pisał o niej bardzo przeze mnie ceniony Herbert, i Julia Hartwig, których utwory zamieściłam w poprzednich postach, ale lista poetów piszących  o czułości jest długa:

Może w pierwszej kolejności przypomnę  Cypriana Kamila Norwida:

Czułość bywa - jak pełny wojen krzyk;

I jak szemrzących źródeł prąd,

I jako wtór pogrzebny

I jak plecionka długa z włosów blond,

Na której wdowiec nosić zwykł

Zegarek srebrny….

DCN.