Poezja arabska - Badr Szakir as-Sajjab Drzwi do których tylko wiatry stukają

                                                                    

Zdjęcie – autor Rosa Frei

Drzwi, do których tylko wiatr stuka nocą głęboką,

drzwi, do których nigdy nie zastuka twoja dłoń.

I skądże tu twoja dłoń,

gdy droga tak daleka?

Między nami morza, miasta i pustynie ciemności,

tylko wiatr mi przynosi echo pocałunków

niby pożar przenoszony z palmy na palmę, gdy wybucha w chmurach.

Drzwi, do których tylko wiatr stuka...

A może jakiś duch jest w tych wichrach?...

Błądząc ominął porty i stacje kolejowe,

zapytał o mnie obcych, o tego, kto przyszedł na własnych nogach,

a dzisiaj pełza, rozbity chorobą...

To duch mojej matki, miłością matczyną przygnany

płacze nade mną:

- O synku, daleki od kraju... Biada! Jakże sam wrócisz?

Bez przewodnika, bez towarzysza?

- O matko! Czemuś odeszła poza mur kamienny,

gdzie nie mogę zastukać ni do drzwi, ni do okien?

Czemu wybrałaś się w drogę, skąd nie ma powrotu,

w ciemność pożółkłą niby zmierzch na morzu,

zniknęłaś bez pożegnania, a zawodzące dzieci

biegały drogą przestraszone, pytając o Ciebie.

I ciągle czekały na twój powrót...

Do drzwi stukają wiatry... A może to duch twój

odwiedza tego obcego – twego syna,

bezsennego nocą, spalonego tęsknotą.

O matko! Gdybyś choć widmem wróciła!

Bać się Ciebie nie będę... Lata nie zatarły

śladów twych rysów w pamięci...

Gdzie jesteś, matko? I czy słyszysz wołanie mego serca,

tęsknotę do Iraku?...

Drzwi, do których wichry stukają, płoną bólem rozłąki...

przeł. z arabskiego Krystyna Skarżyńska-Bocheńska