Borowski Tadeusz -- Umarli poeci

Tadeusz Borowski  swojej krótkiej Autobiografii pisał :

„O czym mam napisać… czy o tym,  że moi bliscy na piętnaście lat przed wojną zwiedzili gruntownie wszystkie więzienia i obozy północy i Azji? Że początek mego wychowania - to była szkoła sowiecka? Czy że na dobry ład nigdy nie miałem życia rodzinnego, bo albo Ojciec siedział pod Murmańskiem, albo Matka była na Syberii, albo ja byłem w obozie? Że widziałem śmierć miliona ludzi, dosłownie, a nie metaforycznie?.”

Miał 29 lat /.w 1951 roku / gdy popełnił samobójstwo. 

Umarli, spaleni, rozstrzelani,

dla was piszę, koledzy młodości.

Oto ciągnie nurt ziemi nad wami

i szumi - szumem roślin.

To milczenie, bezruch i pustka,

wiry ziemi, zastygłe na pół -

gdzież jest ból, żeby martwym ustom

słów nie zabrakło?

Oto w górze, wysoko na pniach

z was wyrosłych szumią noce i burze,

ustom, ziemią porosłym i wapnem,

słów szukać próżno - -

Już za późno, za późno uwięzionym rękom

łamać się w nocach, w burzach nieucichłych.

Próżno żywych wołacie jękiem,

rozpaczą wichru.

Próżno, próżno. Wichry się kłębią,

wabi trawiasta głąb. Pachną podziemne łąki,

dalej trzeba, pod ziemię, głębiej i głębiej,

aż do was wstąpię.

Już za późno, za późno. Umilknę,

miniony, zapomniany. W martwych oczach

chwieją się drzewa; leśne śpiewne wilgi;

oślepłe nurty ziemi toczą się, toczą -

Zaplątani w kłącza paproci,

w korzenie brzóz, w kłęby dzikich malin,

płyniemy, umilkli, dokąd i po co?

dalej, dalej - -