Wojciech Młynarski - Moi profesorowie

Obraz: Francine Van Hove

Czasem wiosenne pierwsze listki

A czasem mądry wiersz noblistki

To moi profesorowie

I wszystkie moje piękne błędy

I wszystkie drogi, co nie tędy

To moi profesorowie

I ciągle szukam ich namiętnie

A oni czynią chętnie, skrzętnie

Ład w sercu i w głowie

I ptaszek w kalinowym lasku

I pod stopami ziarnko piasku

To moi profesorowie

Ja żyję według swego klucza

Wolę się uczyć, niż pouczać

I prawd niegłupich całkiem sporo

Znam dzięki moim profesorom

Że życie wciąga i zachwyca

Dopóki świat to tajemnica

Tak mówią profesorowie

Że póki światu wciąż się dziwię

Żyć będę pięknie i prawdziwie

Tak mówią profesorowie

Są mi potrzebni jak powietrze

Rada ich słucham, wiem, że jeszcze

Tak wiele się dowiem

I na werbelku gra nadzieja

To także wymyśliłam nie ja

To moi profesorowie

Ty też nie będziesz nigdy w biedzie

Jeżeli o kim masz powiedzieć

"To moi profesorowie"

Że siwy belfer z ogólniaka

List, książka, wstążka byle jaka

To twoi profesorowie

Bywałaś chmurna, niespokojna

Z calutkim światem w stanie wojny

A dzisiaj, co powiesz

Że patrzysz na ten świat rozumnie

Bowiem masz o kim szepnąć dumnie

"To moi profesorowie"