Victor Fischl - Woń starych domów

Henry John Veend

Stare domy pachną jak stare wino,

ale i jak cynamon, kminek i tymianek

a trochę pelargonią i fuksjami w oknach.

I zostaną zapachy po ugaszonych pożarach,

po powodziach, których wody dawno opadły

tak jak nie ulatnia się słona woń łez.

Stare domy pachną niedzielną kawą

z babką i ploteczką nie zawsze niewinną,

ale i jabłkami na szafach i kontuszówką,

dymem wirginek, cygar i starych fajek,

wystygłych nad książką i nad zbiorami znaczków,

nad kwadratami szachownic, nad pakietami listów z młodości.

Stare domy pachną kwaśną wonią mydlin

na mokrych schodach, lecz i kurzem lat,

którego nigdy nie zmyjesz. Ale i naftaliną

dwa razy w roku wymienianą, chociaż dobrze wywietrzyli

futra, lisy, boa, czapki, mufki,

nawet czamarę po dziadku, która jeszcze dotąd molom się opiera.

Stare domy pachną skamieniałymi różami

i pluszowymi albumami fotografii,

żółtym liściem między kartkami książki

– czy ktoś jeszcze wie kiedy i dlaczego ktoś go tam włożył? –

kuframi z mumią ślubnego bukietu,

pantofelkami, welonem i trenem panny młodej.

Stare domy pachną pożegnaniem,

jak chusteczki, którymi machamy,

jak szkatułki, do których chowamy

wszystko począwszy od mlecznych zębów, po ślubne obrączki,

od kotylionów aż po wycinki z gazet,

od pierwszych loczków po ogłoszenie w czarnej ramce.

Stare domy pachną jak stare wino,

które wessało słodycz słońca i cierpkość centurii,

jak gałąź, co usycha lecz wiosną liść wypuści

i pachnie nagrzaniem, słońcem i pachnie cieniem,

wszystkim co kołysze, obejmuje i dręczy.

I pachnie jak mary i łoże oblubienicy.

W starych domach ściany pachną starym winem.

I pachną śmiercią i podołkiem matczynym.

przeł. Katarzyna Boruń