Julian Tuwim - Do kobiety

Mal.Wiliam John Hennesy

Wobec tego, że najdrobniejszej muszki

Nie zgłębiłem tajemnicy chodu

I z podziwem patrzę na jej nóżki,

Ja, istota człowieczego rodu;

Ani nie znam dotychczas powodu

Zakwitania na wiosnę ogrodów,

Ani Ojca mego dziejów za grobem,

Ani własnych, za życia, nie znam,

I że nie wiem, jakim sposobem

Zamieć światów kołuje gwiezdna.

A już lat mam czterdzieści cztery

I o śmierć się niedawno otarłem

(Dziwny stan, jeżeli mam być szczery:

Uśmiechnąłem się - głęboko - i nie umarłem);

Wobec tego, że nie odróżniam

Chwil od wieków, a mędrca od błazna -

- Bardzo proszę cię, wieczna kobieto,

Bądź mi przyjazna:

Jestem poetą.

Wyjdą z głębin ogrodów bogowie

I ten pierwszy, najsrebrniejszy, opowie,

Czemu wiosną się pąk otwiera,

Czemu owad nóżkami przebiera,

Przyjdzie Ojciec mój, ze snu wyjęty,

I wyjaśni dzieje swoje bezdenne;

Do stóp moich gwiazdy padną senne

I ułożą się w hieroglif zaklęty,

I zrozumiem planetarne odmęty,

I śmierć przyjdzie jeszcze raz, już pewna,

I uśmiechem się nie wykręcę -

Wszystko jedno! Lecz ty, moja rzewna,

Moja jedna, wykochana w męce,

Usiądź przy mnie w śnieżny ranek w cukierence

I na rękach moich połóż ręce,

I spójrz w oczy mi, wieczna kobieto,

I przyjazna bądź. Bądź dobra. Nic więcej.

Jestem tylko poetą. Nic więcej.