Jacek Kaczmarski - DĘBY

Charles Spencelayh

Pośród nas żyją ci, co przeżyli

Choć przeżyć przecież nie mieli prawa

I jeszcze cieszą się z każdej chwili

Którą ich los im zostawia

Żyją wyrokom wieku na przekór

Wieku, co siejąc śmierć – sam umiera

Rano po mleko drepczą do sklepu

I sadzą dęby na skwerach

Prawem kaduka, w drodze wyjątku

Niepowtarzalni, jak starodruki

Żyją co dzień, dzień w dzień – od początku

I troszczą się o prawnuki

Przegapił Hitler, pogardził Stalin

Nie dały rady – zawał, prostata.

Czytają, czego nie przeczytali

I wciąż ciekawi są świata

Nie pysznią się – bliźniacy stulecia

Że ich nie dorzucono do stosu

Ich życie ma się powtórzyć w dzieciach

– Jesteśmy częścią kosmosu!

Częścią kosmosu – popiół we włosach

Popiół tych wszystkich, co nie przeżyli

Nieusuwalna pamięć, jak osad

Spalonej kolekcji motyli

Czasem się z losem godzi czas

Mleko, motyl, dąb w rozkwicie

Ci, co przeżyli – żyją wśród nas

Tak obrażonych na życie

21.8.1997