Mieczysław Jastrun ELEGIA RZECZY PRZYSZŁYCH

Gdybym po lat tysiącu zbudzony powrócił do życia,

Obcość i nowość zaskoczyłyby mnie tak boleśnie,

Że zatęskniłbym do swej lampy barbarzyńskiej

Tęsknotą, którą dziś czuję patrząc na rzeźbę wyłonioną z morza.

Ten świat byłby tak obcy, że zadrżałbym od jego istnienia,

Od potęgi faktu, którego zrozumienie przeszłoby moje siły

I poraziło jak elektryczne krzesło.

Ta mowa twarda jakich nabierze odcieni po wiekach?

Jakie załamią się w bruzdach jej nowe znaczenia i formy?

Grudka ziemi, skowronek, gdy się w powietrze wzbija,

Blask bierze z niego –

Tak może będzie z tą mową, której ja powierzyłem całego siebie.

Jak wyrażę zdumienie na widok rzeczy nieznanych?

Przeczuwam je podobieństwem, gdyż wszystko jest podobieństwem.

Tak nieraz czułem się obcy

W ulicy i wśród ogrodów w zmierzchu przedwiośnia,

Wydłużonym i nad cielesnym jak postacie z obrazów El Greca,

Albo przechodząc przez ciemne podwórze, gdzie mur wilgocią zaciekał

I ciężkie naręcza bluszczu zwisały pełne żałoby.

Nie, nie mógłbym pozostać tutaj. Gdybyż przynajmniej

Znak jakiś dawnego życia! Uśmiechu

Rzuconego mi przez przechodzącą nie podejmę wargami.

Niech wróci do róży, której nie dotknę.

Niech jej powieki nade mną zamkną się tak obojętnie

Jak przestrzeń, co była mi kiedyś znajoma w dotyku i ruchu.

Ja, który byłem niesyty życia, który roiłem

O nieosiągalnych planetach i ukryty w swym locie nieszczelnym

Widziałem, jak Uran zstępował na Ziemię, jak niewidzialna artyleria

Rozbijała spoistość materii, ja, który chciałem posiąść

Kilka żywotów, rozrzuconych w kilku miejscach czasu,

Cóż bym robił w tej obcej krainie, dla której nie będzie tajemnic?

A jednak mogę już dzisiaj usłyszeć cząstkę tych rzeczy

W muzyce, kiedy się wznosi stromo i spada nagle

Ciężką ulewą wód słonych.

Opuszcza mnie siła i miłość, przenika mnie chłód,

Jak wśród gwiazdozbiorów słucham własnego wyznania –

Tu pozostańmy, mój cieniu, nie żądajmy gwiazd innych i bytów,

Odległych tak, że przestrzeń i czas znaczą tyle, co znaki równania.

Wracam do swojej lampy barbarzyńskiej,

Do słów, które kiedyś utracą znaczenie osobne

I będą jak stylus rzymski

Wydobyty z lawy pogrobnej.