Anna Piwkowska - Dopóki żyją nasze matki

Tasha Tudor

Dopóki żyją nasze matki, ciągle jesteśmy dziewczynkami.

Cóż z tego, że wielu mężczyzn odeszło,

a nasze córki podorastały?

Cóż z tego, że przekwitły niebieskie hiacynty,

skoro hortensja stoi w oszałamiającej bieli,

a kobiety na skwerze sprzedają żółte tulipany?

Dopóki żyją nasze matki, żyją także nasze dziecięce marzenia.

Wsiadamy na brzęczące jak ważki rowery:

czerwone, niebieskie, pomarańczowe,

a czas rozpięty na srebrnych szprychach

niby mija kolejne ulice, ale sam siebie nie mija.

Więc jedziemy do parku popatrzeć na seledynowe drzewa,

karmimy kaczki, kupujemy karnet na pływalnię,

śnimy o morzu i o bezkresnych plażach,

wysokich górach, aby wejść na nie i tam,

w niewyobrażalnej ciszy, rozmawiać z Duchem Świata.

Możemy robić to wszystko, dopóki żyją nasze matki.

Nieważne, że ciężko im wejść po schodach,

łzawią im oczy i zawstydzone oddają nam

nieprzeczytane książki. To wszystko nas nie dotyczy.

Kupujemy im okulary, bawimy się barwą oprawek

i kształtem szkieł. Wozimy je do lekarza i czujemy strach

i urazę, że lekarstwa przestają pomagać.

Dlaczego je boli, dlaczego tak bardzo siebie bolą,

swoją starość, swoją niesprawność, swój lęk?

Usypiamy spokojne i budzimy się ufne,

dopóki żyją nasze matki.

2 kwietnia 2008