Tomasz Misiak - "Słowo do słowa"

Tomasz Misiak – poeta znany dotąd głównie z pięknych, poetyckich  tekstów piosenek pisanych dla takich piosenkarzy jak Alicja Majewska, czy Jerzy Połomski. W pierwszym moim blogu „Świat poezji” zamieszczałam je kilkakrotnie…. m.in. były to „To nie sztuka wybudować nowy dom” śpiewane przez Alicję Majewską, czy „Nie zapomnisz nigdy” – przebój Jerzego Połomskiego.

Ale Tomasz Misiak nie jest głównie „tekściarzem” jak się potocznie mówi. Od lat dwudziestu zapisuje w swoim „notatniku poetyckim” wiersze które powstawały z potrzeby chwili. Wiersze liryczne, refleksyjne. Leżały w szufladzie od wiele lat.

Od niedawna wyszły jednak na światło dzienne, wydane w niewielkiej książeczce „Słowo do słowa”. Można wśród nich znaleźć prawdziwe perełki. Większość  niesie jakieś przesłanie, każdy odnajdzie wiersz „dla siebie”, z którym się utożsamia, którym niejednokrotnie się zachwyci.  

Oto kilka wierszy Tomasza Misiaka z tomiku „Słowo do słowa”:

Tomasz Misiak – ŚLAD

Trzeba żyć wyraziście

Nie w pośpiechu. Nie w biegu,

Ślad po sobie zostawić

Na przyszłość –

W czyimś sercu, w pamięci

Albo chociaż na śniegu,

Jakby nic już innego

Nie wyszło

Trzeba żyć wyraziście,

 Nie po wierzchu, nie płasko

Coś po sobie zostawić,

Ślad trwały

Ryty w spiżu, w marmurze

Albo chociaż na piasku,

Jakby się już inaczej

Nie dało

Trzeba żyć wyraziście,

Byt kreować jak dzieło,

Ślad zostawić,

By w krąg się rozchodził

Coraz dalej i dalej

Wśród ludzi ideą

Albo chociaż falą na wodzie.

SEKWENCJA

Jest chleb i masło i ser,

I ciepła kieszeń dla dłoni…

Wystarczy, by cieszyć się szczęściem.

Wystarczy, by przestać je gonić.

Na chwilę zatrzymać się w biegu.

Uważniej rozejrzeć się wokół

I w zgiełku dnia powszedniego

Dostrzec harmonię i spokój.

Jest dom, i okno i stół,

I róża na nim w wazonie,

Wystarczy, by cieszyć się szczęściem.

Wystarczy, by przestać je gonić.

Cieplej pomyśleć o ludziach,

Na życie spojrzeć pogodniej

I dostrzec cały swój udział

W przemianach dni i tygodni

Jest świt, południe i zmierzch,

I wieczór w przyjaznym gronie,

I czas, by nacieszyć się szczęściem

Nim noc zapadnie na koniec.

Nasycić się tym, co nam dane

Miłością, winem i chlebem,

Przed nocnym rejsem w nieznane

Pod  czarnym, gwiaździstym niebem 

Tomasz Misiak

Ilustracja – Drazenka Kimpel

CZTERY  PROŚBY

Poezjo ukryta w prozie naszego życia –

Od czasu do czasu na chwilę wyjdź z ukrycia.

Zakwitnij w doniczce egzotycznym kwiatem,

Kropelką miodu osłódź nam herbatę,

Okruszkiem drobnym bądź w codziennej chleba pajdzie.

Ten nawet, kto nie szuka i tak niech cię odnajdzie,

Niech cię, poezjo, odnajdzie.

Muzyko ukryta w zgiełku naszego życia Od czasu do czasu na chwilę wyjdź z ukrycia.

Załkaj nam w duszy melodią zapomnianą,

Pozwól się wzruszyć, gdy radio gra za ścianą,

Ożywczym tchnieniem bądź w głuchej, martwej ciszy.

Ten nawet, kto nie słucha i tak niech cię usłyszy,

Niech cię, muzyko, usłyszy.

Wiaro ukryta w zwątpieniu naszego życia –

Od czasu do czasu na chwilę wyjdź z ukrycia.

Błyskiem pociechy rozświetl otchłań smutku,

Wybacz nam grzechy i uchroń od ich skutków,

Prowadź do celu, lecz pozwól trochę błądzić.

Ten, kto cię głosić nie śmie i tak niech cię posiądzie,

Niechaj cię, wiaro, posiądzie.

Prawdo ukryta w kłamstwie naszego życia –

Od czasu do czasu na chwilę wyjdź z ukrycia.

Choćby przed sobą daj przyznać się do winy,

Połącz na nowo efekty i przyczyny,

Broń się skutecznie przed fałszem i oszustwem.

I pozwól nam spojrzeć ci w oczy przed lustrem,

Otworzyć oczy przed lustrem.

Poezjo ukryta w prozie,

Muzyko ukryta w zgiełku,

Wiaro ukryta w zwątpieniu,

Prawdo ukryta w kłamstwie…

Odwago ukryta w trwodze naszego życia!

Tomasz Misiak

Przypominam, że w obecnym blogu "Donki Świat Poezji" na stronie

 http://www.donkiswiatpoezji.pl/2018/07/tomasz-misiak-od-wzniososci-do.html   
znajduje się wiersz Tomasza Misiaka "Od wzniosłości do śmieszności" śpiewany przez Jerzego Połomskiego