Zbigniew Herbert Pan Cogito na zadany temat: "Przyjaciele odchodzą"

                                        1

Pan Cogito

szczycił się w młodości

niebywałym bogactwem

przyjaciół

jedni za górami

zamożni w talenty i dobra

inni

jak najwierniejszy Władysław

biedni jak mysz kościelna

ale wszyscy

co się zowie

przyjaciele

wspólne gusta

ideały

bliźniacze charaktery

i wówczas

w zamierzchłych czasach

szczęśliwej krwawej młodości

Pan Cogito

miał prawo sądzić

że list z czarną obwódką

donoszący o jego zgonie

dotknie ich

do żywego

przyjadą

z różnych stron

staromodni jak z kalendarza

ubrani

w sztywny smutek

pójdą

z nim

ścieżką

wysypaną kamieniami

pośród

cyprysów

bukszpanów

sosen

i rzucą na pryzmę

mokrego piasku

wiązankę kwiatów

            2

z nieubłaganym

biegiem lat

liczba przyjaciół

topniała

odchodzili

parami

grupowo

pojedynczo

jedni bledli jak opłatek

tracili ziemskie wymiary

i gwałtownie

lub wolno

emigrowali

w błękity

inni

wybrali mapy

szybkiej nawigacji

wybrali bezpieczne porty

i odtąd

Pan Cogito

stracił ich

z pola widzenia

Pan Cogito

nie wini za to nikogo

zrozumiał że tak musi być

naturalna kolej rzeczy

(od siebie mógłby dodać

że zanik trwałych uczuć

surowa historia

konieczność jasnych wyborów

decydowały

o rozwodach przyjaźni)

Pan Cogito

nie sarka

nie narzeka

nie wini nikogo

zrobiło się trochę

pustawo

Ale za to jaśniej

            3

Pan Cogito

pogodził się łatwo

z odejściem wielu przyjaciół

jakby to było

naturalne prawo

obumierania

zostało jeszcze kilkoro

sprawdzonych przez ogień i wodę

z tymi którzy odeszli

na zawsze

poza mury Cesarstwa Empirii

utrzymuje stosunki żywe

i niezmiernie dobre

stoją za jego plecami

obserwują go bacznie

bezwzględni ale życzliwi

gdyby ich zabrakło

Pan Cogito

spadłby

na dno

opuszczenia

stanowią jakby tło

i z tego żywego tła

Pan Cogito

wysuwa się o pół kroku

nie więcej niż pół kroku

w religii jest na to termin

obcowanie świętych

Pan Cogito

daleki od świętości

dotrzymuje kroku

nieruchomym

a oni są jak chór

na tle tego chóru

Pan Cogito

nuci

swoją arię

pożegnalną