Tomasz Misiak – Od wzniosłości do śmieszności

Tomasz Misiak - poeta, którego teksty śpiewali i wykorzystywali znani piosenkarze m.in Jerzy Połomski. Jego teksty to czysta poezja, często pisane do szuflady. Postaram się powoli do nich wracać - w starym blogu udostępniłam kilka jego pięknych, refleksyjnych wierszy.... niestety zaginęły w  cyberprzestrzeni, zagrabione przez Onet. Może wrócę do pierwszego, zamieszczanego już w  "Świecie Poezji"

Frida Kahlo

Od wzniosłości do                       śmieszności.

Wszystko płynie – panta rei,

od rozpaczy, ku nadziei,

my z tym wszystkim coraz dalej też płyniemy,

czas ucieka – tempus fugit,

znowu w nurt tej samej strugi

chociaż byśmy  bardzo chcieli, nie wejdziemy.

Trochę śmieszni, trochę wzniośli,

raz dziecinni, raz dorośli,

wciąż kochamy, wciąż marzymy, wciąż pragniemy,

od rozpaczy – ku nadziei

od materii – ku idei

wciąż dążymy, wciąż idziemy, wciąż biegniemy.

Od wzniosłości do śmieszności – tylko krok,

od młodości do starości – jeden rok,

od pogardy do zachwytu – jeden gest,

od istnienia do niebytu – tak to jest.

Od człowieka do człowieka wątła nić,

gdy się splącze, zamiast łączyć, chce się wyć,

gdy się zerwie, w głąb przepaści tylko skok,

gdy się sklei, blask nadziei srebrzy mrok.

Nasze dzieci hołubimy, dorastamy razem z nimi,

na chleb z masłem zarabiamy pracowicie,

czy wzór znamy, czy nie znamy,

układankę układamy,

układankę-niespodziankę – nasze życie.

Choć na ziemi wciąż stoimy,

wciąż kochamy, wciąż marzymy

i w obłokach chcemy bujać jak poeci,

chcemy szczęście trzymać w garści

wciąż dziecinni, choć wciąż starsi,

Wdzięczni słońcu, że do końca nam poświeci.

Od człowieka do człowieka – wątła nić, 

gdy się splącze, zamiast łączyć, chce się wyć,

gdy się zerwie, w głąb przepaści tylko skok,

gdy się sklei, blask nadziei srebrzy mrok.

Od wzniosłości do śmieszności – tylko krok,

od młodości do starości – jeden rok,

od obcości do miłości – jeden gest,

od narodzin do wieczności – tak to jest,

tak to jest...