„Gdzieś w każdym z nas jest dziecka ślad”.
W dzieciństwie płakałam nad losem Jasia z wiersza Marii Konopnickiej „Jaś nie doczekał”,….pewnie nie tylko ja. Czy dziś też nam łezka w oku się zalśni?
 |
| Ilustracja książkowa
(...)
Był to niedzielny poranek wiośniany.
W izbie wyrobnik siedział z zgasłą twarzą U pociemniałej i wilgotnej ściany, Po której zamróz kroplami ociekał… Aż z dum swych ciepłym zbudzony promieniem, Posłyszał wróble, co na dachu gwarzą; Spojrzał po izbie okiem smętnem, mgławem, Potem na jasność tę ożywczą słońca I szepnął z cichym, stłumionym westchnieniem: „Jaś nie doczekał!”
I otarł grubej koszuli rękawem
Łzę, co po twarzy toczyła się, drżąca I taka mętna, i ciężka, i wielka, Jakby to wody nie była kropelka, Lecz kamień, który, wyrzucony z duszy, Padnie w głębiny i ziemię poruszy.
Zima ta ciężka była. Śnieżne duchy
Pomiędzy ziemią latały a niebem, Białymi skrzydły zakrywszy błękity, A mroźne wichrów północnych podmuchy Dreszczem wstrząsały ubogie te ściany, Wśród których nędzarz tak rzadko jest syty Twardym i czarnym niedoli swej chlebem; Tak biedne nosi na grzbiecie łachmany, Tak ciężko musi pracować na dzieci Wśród skrzących mrozów i wietrznej zamieci! Zima ta ciężka była. Na kominie Ogień nie co dnia rozniecał się lichy, Nie co dnia ciepłą gotowano strawę. Ojciec przychodził wieczorem bez siły, Nie mogąc dźwignąć siekiery ni piły, I padał spocząć, jak martwy, na ławę… A Jaś tymczasem, w nędznej koszulinie, Coraz to bledszy, coraz bardziej cichy, Na kształt mdlejącej lampy lub pochodni, Zjadał kęs chleba – i siadał na ziemi, Patrząc na ojca oczyma smutnemi. Jak ci, co mówić nie śmią, że są głodni! Wreszcie z tapczana nie podniósł się wcale, Ojca witając z daleka – uśmiechem… Przeląkł się nędzarz, chwycił go w ramiona, W piersiach mu grały i łkania, i żale… Noc całą dziecko zagrzewał oddechem, Bo mu się zdało, że stygnie, że kona… Modlił się, płakał, o ściany tłukł głowę, A ściany skrzyły się jak diamentowe… Bo zima na nie rzuciła płaszcz biały. Łzy na nich marzły – i jak perły stały. Rankiem wyrobnik zastawił swą piłę, Porąbał stołek, rozpalił ognisko, Przyzwał lekarza. Lekarz, człowiek młody, Oświadczył, że tu jest powietrze zgniłe, Że straszna wilgoć ma tutaj siedlisko, Że dziecku trzeba dać lepsze wygody, Izbę obszerną, jasną i ogrzaną, Ciepłe okrycie, a przy tym co rano Posiłek lekki; pożywny, gorący. Zapewnił nadto, że jeśli chłopczyna Wiosny doczeka, to wzmocni go słońce. Wreszcie oświadczył, że mróz – trzaskający! I wyszedł. – Ojciec stanął jak zmartwiały, We drzwi wlepiwszy źrenice błyszczące… A wiatr tymczasem rozmiatał z komina Iskry i dymy i w szyby tak siekał, Jakby brał szturmem tę izbę ubogą. Blada twarz chłopca zrobiła się sina… Do ojca sztywne wyciągnął rączęta, Rzucił się… wargi drobne mu zadrgały… A śmierć, srebrzystą szatą owinięta, Wzięła go z sobą tajemniczą drogą… Promienia słońca Jaś już nie doczekał! Jako dziecko wzruszałam się też bardzo czytając "Antka" - Bolesława Prusa szczególnie w części o Rozalce spalonej w piecu i Gustawa Morcinka - o "Łysku z pokładu Idy"/ łezka mi się ukazywała tym razem z radości ze szczęśliwego zakończenia./ |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz