Krzysztof Kolberger mówiąc o swojej chorobie i podziwianej
przez wszystkich pogodzie ducha wyraził się że -
"Jest taka cierpienia granica, za którą się
uśmiech pogodny zaczyna",
zaznaczając iż jest to cytat z
wiersza Czesława Miłosza – Walc.
To wiersz, który jest zapowiedzią ciemnych lat zniewolonych umysłów.
To wiersz, który jest zapowiedzią ciemnych lat zniewolonych umysłów.
Warto przeczytać jego interpretację:http: http://wspolczesnosc.ostatnidzwonek.pl/a-1780.html
 |
| wilhelm Gause - Walc wiedeński Już lustra dźwięk walca powoli obraca I świecznik kołując odpływa w głąb sal. I patrz: sto świeczników we mgłach się zatacza, Sto luster odbija snujący się bal. I pyły różowe jak płatki jabłoni, I skry, słoneczniki chwiejących się trąb. Rozpięte szeroko jak krzyże w agonii Szkło ramion, czerń ramion, biel ramion i rąk. I krążą w zmrużone swe oczy wpatrzeni, A jedwab szeleści o nagość, ach cyt... I pióra, i perły w huczącej przestrzeni, I szepty, wołanie, i zawrót i rytm. Rok dziewięćset dziesięć. Już biją zegary, Lat cicho w klepsydrach przesącza się piach. Aż przyjdzie czas gniewu, dopełnią się miary I krzakiem ognistym śmierć stanie we drzwiach. A gdzieś tam daleko poeta się rodzi. Nie dla nich, nie dla nich napisze ich pieśń. Do chat drogą mleczną noc letnia podchodzi I psami w olszynach zanosi się wieś Choć nie ma go jeszcze i gdzieś kiedyś będzie, Ty, piękna, nie wiedząc kołyszesz się z nim. I będziesz tak tańczyć na zawsze w legendzie, W ból wojen wplątana, w trzask bitew i dym. Stań tutaj przy oknie i uchyl zasłony, W olśnieniu, widzeniu, na obcy spójrz świat. Walc pełznie tu, liśćmi złotymi stłumiony I w szyby zamiecią zimowy dmie wiatr. Lodowe pole w blasku żółtej zorzy W nagle rozdartej nocy się otworzy Tłumy biegnące wśród śmiertelnej wrzawy, Której nie słyszysz, odgadujesz z ust. Do granic nieba sięgające pole Wre morderstwami, krew śniegi rumieni, Na ciała skrzepłe w spokoju kamieni Dymiące słońce rzuca ranny kurz. Jest rzeka na wpół lodami przykryta I niewolnicze na brzegach pochody, Nad siną chmurą, ponad czarne wody W czerwonym słońcu, błysk bata. Tam, w tym pochodzie, w milczącym szeregu, Patrz, to twój syn. Policzek przecięty, Krwawi. On idzie, małpio uśmiechnięty, Krzycz! W niewolnictwie szczęśliwy. Rozumiesz. Jest taka cierpienia granica, Za którą się uśmiech pogodny zaczyna, I mija tak człowiek, i już zapomina, O co miał walczyć i po co. Jest takie olśnienie w bydlęcym spokoju, Gdy patrzy na chmury i gwiazdy, i zorze, Choć inni umarli, on umrzeć nie może I wtedy powoli umiera. Zapomnij. Nic nie ma prócz jasnej tej sali I walca, i kwiatów, i świateł, i ech. Świeczników sto w lustrach kołysząc się pali, I oczy, i usta, i wrzawa, i śmiech. Naprawdę po ciebie nie sięga dłoń żadna, Przed lustrem, na palcach unosząc się, stań. Na dworze jutrzenka i gwiazda poranna, I dzwonią wesoło dzwoneczki u sań. 1942, Warszawa |
4 komentarze:
Fragment "Jest taka cierpienia granica,
Za którą się uśmiech pogodny zaczyna," został umieszczony w filmie "Barbara Radziwiłłówna", mimo, że nie pasuje do tej epoki(powstał przecież w czsaach współczesnych)). Ale cierpienie, jako wartość uniwersalna opisane w dowolnej epoce nie zmienia się przecież wcale.
Sprostowanie
Cytat pochodzi z filmu "Epitafium dla Barbary Radziwiłłówny" (a nie jak pomyłkowo napisałam wcześniej "Barbara Radziwiłłówna") i został włożony w usta niejakiego Anonymusa, którego gra właśnie Krzysztof Kolberger.
Prześlij komentarz