MOJA NIEDZIELNA KARTKA Z KALENDARZA.

 

A. Słonimski - Słowa

 Słowa

Jak ksiądz, co wiarę stracił, a jeszcze powtarza
Słowa niegdyś mu święte, klęcząc u ołtarza,
I panuje nad wiernych rozmodlonym tłumem
Już nie łaską radosną a smutnym rozumem,

Tak ja te słowa składam, powtarzam nieszczerze,
Święte słowa młodości, w które już nie wierzę.

Piszę: wiara, i  z świętych ksiąg, praw i kodeksów
czytam własną świadomość jak sumę refleksów.

Piszę postęp, i widzę jak wciąż zmienny płynie
Strumień zdarzeń i w pustce nienazwanej ginie.

I piszę słowo: życie, i widzę jak fala
Drgań materii nadbiega i jak się oddala.

Piszę: rozum i miłość, i w tle za słowami
Światła szukam, a tylko mrok mam przed oczami.
I na próżno tę ciemność chcę wygnać sprzed powiek,
I nie ma innej broni, jak to słowo: człowiek. 

Antoni Słonimski

Józef Baran - Więcej czułości

 ***
więcej czułości
dla listów struchlałych
na zziębniętej tarninie
dla chwili z psem
z kwitnącym bzem
dla wszelkiego przelotnego zdarzenia

więcej uczucia
dla kropli ciszy
niech napełni cię sobą pochłonie
nachyl się
nad jej źródełkiem
zaczerpnij w dłonie

powstrzymaj życie
niebieskich chwil
szalone obroty
otwórz  n a  c h w i l ę  oczy
to może twa
jedyna wieczność
którą przeoczysz

bo mijamy chwile potrącamy
ślepo biegnąc przed siebie
i one nas potrącą odbiegną
nie przygarną w potrzebie

Józef Baran

Halina Poświatowska - O MOIM DOMU-

O moim domu

którego ściany
z ciepłych niedomyślnych snów
napiszę najpiękniejszy wiersz

o włosach dziecka
które nigdy nie wplączą się
w moje ręce kobiety

o ustach - które posępnym pragnieniem
nie zawisną ponad niepokojem moich nocy
o miłości - która rozkwita
w każdym wyszeptanym słowie
w barwie róż
w zapachu ściętej trawy
w pośpiesznym spadaniu gwiazd
w gorzkim
unicestwianiu motylich skrzydeł
zgasłych w płomieniu świecy

o miłości -
doskonałej w swoim chmurnym niespełnieniu

 Halina Poświatowska  

Jadwiga Zgliszewska - NIE DO KOŃCA...

 NIE DO KOŃCA..

Nie, nie zrywaj czterolistnej koniczyny;
pozwól kwiatom rosnąć, pięknieć i rozkwitać.
Szczęścia wszakże tym sposobem nie zatrzymasz,
Nie wyciszysz trwożliwego serca bicia.

Nie gaś ognia chybotliwie drżącej świecy,
bo upiory się narodzą w mrocznym cieniu.
Nie odtrącaj ćmy, co pędem do niej leci –niech się spala w nieuchronnym przeznaczeniu.

Nie dotykaj gwiezdnych szczytów na niebiosach,
niech majestat pozostanie majestatem,
bo nie każdy przecież szczyt osiągnąć można,
zbyt wysoko świecą wszak niektóre gwiazdy.

Nie nazywaj zawsze rzeczy po imieniu,
bo nie każdą myśl się daje ubrać w słowa.
Inny język ma opryszek, inny teatr,
jeszcze inny daje myślom sens filozof.

Nie otwieraj oczu na niepoznawalne,
niech zostanie niezgłębioną tajemnicą.
Nieświadomość lepsza niż rozczarowanie,
złudna pewność gorsza zaś od niedosytu.

Nie obiecuj, czego spełnić nie potrafisz!
Nie wymawiaj ani słowa, nie oddychaj...
W zgiełku to, co najważniejsze, się zatraca,
a czasami się najchętniej słucha ciszy...

Jadwiga Zgliszewska 

MOJA NIDZIELNA KARTKA Z KALENDARZA

 

                           

Zbigniew Herbert - Przepaść Pana Cogito

mal Alastar Magnaldo

W domu zawsze bezpiecznie

ale zaraz za progiem
gdy rankiem Pan Cogito
wychodzi na spacer
napotyka - przepaść

nie jest to przepaść Pascala
nie jest to przepaść Dostojewskiego
jest to przepaść
na miarę Pana Cogito

dni bezdenne
dni budzące grozę

idzie za nimi jak cień
przystaje przed piekarnią
w parku przez ramię Pana Cogito
czyta z nim gazetę

uciążliwa jak egzema
przywiązana jak pies
za płytka żeby pochłonęła
głowę ręce i nogi

kiedyś być może
przepaść wyrośnie
przepaść dojrzeje
i będzie poważna

żeby tylko wiedzieć
jaką pije wodę
jakim karmić ją ziarnem

teraz
Pan Cogito
mógłby zebrać 
parę garści piasku
zasypać ją
ale nie czyni tego

więc kiedy
wraca do domu
zostawia przepaść
za progiem
przykrywając starannie
kawałkiem starej materii

Zbigniew Herbert 

Józef Baran - Najkrótsza definicja człowieka

Vincent Van Gogh

na górze

Jaśnie Oświecona Głowa
pełna arystokratycznych manier
i nie z tej ziemi pomysłów

na dole

partyzantka

pięciu zmysłów

 

genitalne sprawy

pomroczne

życie instynktów

 

burczący brzuch

szara piechota nóg

w służbie kieratu

obracającego się

dokoła życia

dokoła życia

w niezdarnej pogoni

za globoidalną głową

której i tak

nie dogoni 

Józef Baran

Józef Baran "Najkrótsza definicja życia" - jeden z maturalnych tematów z jęz. polskiego w 2022r.

                        

                          NAJKRÓTSZA DEFINICJA ŻYCIA

cały czas mieć zajęty czas

serce pukaniem do serc

nogi codzienną krzątaniną

wokół mrowia spraw

głowę głowieniem się

nad byle czym byle jak

byle nie zauważać

pochłaniających nas

ruchomych piasków czasu

a gdy już nie da się nie zauważyć

byle do końca

n a d z i e i ć

oczy strużką światła

prześwitującą przez

szczelinę w Drzwiach Tajemnicy

Józef Baran

Zbigniew Jabłoński - DLACZEGO

Kiedy zabrakło wody
Chmury zesłałeś deszczowe\

Gdy ziarno nie wzrosło
Soczewicą nakarmiłeś zgłodniałych
A wodę zamieniłeś w wino.

Czy Ty też się zmieniasz?
Dlaczego nie oślepisz
Strzelających w plecy
Rzucających bomby dla radości wybuchu,
Porywających samoloty dla
Fenicjańskiej fantazji

Tylko przyglądasz się Jak giną niewinni
Stworzeni na Twoje podobieństwo.

Liban `1996

Josif Brodski – Ludzie giną.

                                   Елена Кокоулина

W chwili, kiedy przy kolacji

żal za głupstwem topiąc w wódzie -

giną ludzie.

bronisz niedorzecznych racji

W przecudownych starych miastach

strach w codzienny pejzaż wrasta

śniąc o ocalenia cudzie -

giną ludzie.

W wioskach, których wcale nie ma,

bo śmierć przez nie przeszła niema -

wierząc swej nadziei złudzie

giną ludzie.

Giną ludzie gdy głosujesz

za spokojem - i próbujesz

bunt sumienia zbić doktryną -

obcy giną.

W chwili, gdy rozrywki żądasz,

w telewizji mecz oglądasz,

lub się pławisz w słodkiej nudzie -

giną ludzie.

Oto nowa jest idea:

jeszcze ludzkość nie zginęła,

chociaż w Kainowym trudzie

giną ludzie.

Wielbiąc każde przykazanie,

zapis świętych praw w Koranie,

Ewangelii i Talmudzie

giną ludzie.

Wśród wyznawców każdej wiary

są mordercy i ofiary -

twe milczenie wskaże teraz

kogo wspierasz.

Josif Brodski 

MOJA NIEDZIELNA KARTKA Z KALENDARZA

 

MYŚLI WYSZUKANE - ks. prof. Józef Tischner (1931 - 2000 r)

"Czasami się śmieję, że najpierw jestem człowiekiem, potem filozofem, potem długo, długo nic, a dopiero potem księdzem" - mawiał o sobie ks. Józef Tischner. 

Tak naprawdę był ważny dla wielu ludzi w każdym z tych wcieleń: budził zaufanie jako człowiek, inspirował jako filozof, uczył dojrzałej wiary jako kapłan. Był człowiekiem swojego czasu: nie uciekał od aktualnych problemów, ale próbował pomóc rodakom przejść przez kolejne zakręty naszej powikłanej, polskiej  historii. Został zapamiętany jako nauczyciel wolności, solidarności i nadziei. 

 

Z indiańskiej poezji:

 

zdjęcie z 1912r.

Duke Redbird - Małżeństwo

Żaden kapłan nie powiedział jej, że jest moja,
żadna obrączka nie przywiązała jej do mnie,
żadna ceremonia nie uświęciła jej duszy,
żaden dokument nie oglądał jej imienia.

A przecież
Kochające ręce przyszywały paciorki na moich mokasynach
błyszczące oczy witały mnie po polowaniu,
czułe pieszczoty układały moją duszę do snu,
ciche słowa szeptały mi, że byłem dzielny.

Dlatego że -
Wielki Duch dostrzegł jej dobroć
jego głos przywiódł ją do mnie
nasza Matka Ziemia przyjęła nas oboje,
z ich błogosławieństwem staliśmy się jednym

Bob Bacon

Nie chcę umierać jak biały człowiek
Zaplombowany samotnie w metalowej skrzynce -
Niewinnej i sterylnej - z ostatnim oddechem

W ciemnym garniturze, w białej koszuli, krawacie, skarpetkach i lakierkach.
Dajcie mi pokarm, bym mógł się pożywić w mej podróży,
A nie ubierajcie mnie jak na wystawę sklepową.
Nie siedźcie przy mnie w swej całej dostojności
Udając że tego się właśnie potrzebuje.
To tylko śmierć, kolejne przeistoczenie w kręgu
Mej wędrówki. To nie jest koniec mój przyjacielu,
Lamentujący w ciemności od rana...
Początek w końcu ma swoje korzenie.
Nikt nie położył kamiennego nagrobka na mnie,
Tu spoczywa tylko moje ciało.
Mój duch wędruje wśród przyjaciół, którzy mnie kochają.
Koniec?
Mój przyjacielu, odpowiedź musi brzmieć NIE

Robert Fulghum - "Wszystkiego, co naprawdę muszę wiedzieć, dowiedziałem się w przedszkolu"

 

Robert Lee  -  Fulghum  ur. 4 czerwca 1937– amerykański pisarz i dziennikarz, 

Piętnaście lat temu jego Zbiór esejów "Wszystkiego, co naprawdę muszę wiedzieć, dowiedziałem się w przedszkolu" pozostawał na liście bestsellerów New York Timesa aż przez dwa lata.,

Mądrość nie znajdowała się na szczycie akademickiej góry, ale tam, przy piaskownicy w przedszkolu.

Oto, czego się wtedy dowiedziałem:

Dziel się wszystkim.

Graj uczciwie.

Nie bij innych.

Odkładaj rzeczy tam, skąd je wziąłeś.

Sprzątaj po sobie.

Nie bierz rzeczy, które do ciebie nie należą.

Przeproś, kiedy kogoś zranisz.

Myj ręce przed jedzeniem.

Spuszczaj wodę w toalecie.

Prowadź życie zrównoważone - codziennie trochę się poucz, trochę porozmyślaj, porysuj, coś namaluj, trochę pośpiewaj i potańcz, pobaw się i trochę popracuj.

Zdrzemnij się po południu.

Wychodząc w świat, uważaj na ruch uliczny: weź kogoś za rękę i trzymajcie się razem.

Bądź świadomy cudów: Przypomnij sobie nasionko fasoli w plastikowym kubku: korzenie idą w dół, roślina rośnie w górę i nikt tak naprawdę nie wie, dlaczego i jak to się dzieje, ale wszyscy właśnie tacy jesteśmy.

Złote rybki, chomiki, białe myszki i nawet tamto małe nasionko fasoli - wszystko umiera. My też.

A potem przypomnij sobie baśnie i pierwsze słowo, które poznałeś - największe słowo ze wszystkich - PATRZ.