Poeci o żonach

Julian Tuwim

 * * *[Ty jesteś moją żoną, to we krwi mojej tłucze]

TUWIMOWIE

Ty jesteś moją żoną, to we krwi mojej tłucze

Popłochem, szczęściem, strachem, radością i wyskokiem!

Zamieram i wybucham, tryumfem wrę i huczę,

I płynę w dal obłokiem, i pędzę w dal potokiem.

I myślę, i wspominam, i przypominam sobie,

I modlę się, i płaczę, i ludziom ściskam dłonie,

I śmieję się do siebie, i nie wiem sam, co robię,

I ze wzruszeniem mówię: ja z żoną, żona, żonie...

Błękitno-złota moja! Wiosenna i jesienna!

Ty, co dzień po raz pierwszy ujrzana i kochana!

Spójrz, proszę, w oczy moje; ta sama moc niezmienna,

ta moc, co jeno rzuca w pokorze na kolana!

Julian Tuwim

Mirosław Dębogórski 

Ty jesteś moją Ewą...

Jesteś kobietą, a ja mężczyzną,

między nami relacja święta,
co inspiruje tak bardzo ludzi,
od kiedy- nikt nie pamięta.

Dla Ciebie jabłko, z rajskiego drzewa,
zerwałbym i... tysiąc razy,
na zatracenie i pohańbienie,
dokonał boskiej obrazy.

Bo Ty jesteś moją Ewą...
cichą, piękną,
jasnooką,
upragnioną,
Tą, jedyną,
….moją żoną.

Stoisz przede mną, w kusej sukience,

z rozpuszczonymi włosami.
Taka niebiańska, olśniewająca,
z tymi jasnymi oczami.

I patrzysz na mnie, nie mówiąc słowa,

przez skórę czuję to wszystko,

każdym swym gestem krzyczysz– 

Kochany!

Wystarczy, że jestem blisko.

Bo Ty jesteś moją Ewą...

cichą, piękną,
jasnooką,
upragnioną,
Tą, jedyną,
….moją żoną.

A jeśli kiedyś zdarzy się odejść,
bo przecież odejść trzeba.
Spotkamy się na rendez-vous
w cichym zakątku nieba.

Pozostawimy wszelkie troski,
doczesne...Tym co... na Ziemi.
Wtuleni w siebie, na wieczny spacer,
po Mlecznej Drodze...pójdziemy.

Bo Ty jesteś moją Ewą...
cichą, piękną,
jasnooką,
upragnioną,
Tą, jedyną,
….moją żoną.

Mirosław Dębogórski.

Jan  Kasprowicz 

ANIOŁ

Budowałek sobie chatę:

Na me stare lata,

Myślę sobie, przyda mi się

Jaka taka chata.

Komu się tu dziwić, komu?

Jestem gazda z gazdów,

Choć me dziady i pradzlady

Nie mieli pojazdów.

Mieli swoją płóskę ziemi,

Lecz tego za mało

Dla nas wszystkich: podzielili,

Mnie nic nie zostało.

Mieli jakąś chałupinę,

Ale dziatwa mnoga:

Podzielili, na mnie nawet

Nie spadło ćwierć proga.

Powróciłek z Hameryki

Z dłońmi stwardniałemi:

Pobuduję sobie chatę

Na kawałku ziemi.

Lecz to, widać, była chciwość

I niewczesna pycha:

Zło się skrada na człowieka,

Gdzie-li może, czyha.

A Bóg za nim ze swa karą

Idzie wolnym krokiem,

Czasem płacze, czasem wzdycha

Westchnieniem głębokiem.

Ale zawsze robi swoje,

Karze cię i karze,

Bo nie wolno Mu folgować

Człowieczej przywarze.

Tak też było ze mną! Widać

Pycha nazbyt wielka,

Bo na grzeszne moje cielsko

Gruba spadła belka.

Połamała ręce, nogi

I zgniotła ml piersi:

Żałowali mnie sąsiedzi

Ci, co są najszczersi.

Zawieźli mnie do szpitala,

Pomiędzy doktory;

"Będziesz tutaj ginął, bracie,

Boś jest bardzo chory".

"Będę ginął, to i będę,

Jako tam potrzeba,

Ale myślę, są gdzieś jeszcze

Litościwe nieba".

Ledwiem rzekł to, gdy w tej chwili

Jasno się dokoła

Uczyniło, nad mym łóżkiem

Ujrzałek anioła;

Białe skrzydła ma u głowy,

Szerokie rękawy

Owiewają świętą postać,

Jak obłoczek mgławy.

 

Pewnie która z pielęgniarek,

Sióstr pełnych litości:

Jest ich dosyć w tym szpitalu

Dla nieszczęsnych gości. 

 

Cóż do diabla i z snu się budzę 

I przecieram ślepia: 

Ktoś nachyla się nade mną, 

Głowy mej się czepia. 

mal. Eugeniusz wolski

 

Chłodzi skronie i leciuchno 

Przytula do łona, 

I powiada: "To ja, chłopie, 

Twa baba, twa żona". 

Jan Kasprowicz