o ile
potrafisz jeszcze
cieszyć się
promykiem słońca i kroplą deszczu
stokrotką na trawniku
listem od Przyjaciela
i
zauważyć
cudzą łzę
złamaną gałąź
głodnego wróbla
o tyle
JESTEŚ naprawdę..
Dla miłośników poezji szukających w Świecie Poezji piękna rozjaśniającego życie i schronienia, gdy czują się zagubieni.
To chyba jestem naprawdę!
OdpowiedzUsuńjotka
wiem, że Jesteś... Twój blog nawet to mówi, a ja już nie wiem... może tylko jedną połową. 2 lata pandemii, przygnębiająca rzeczywistość studzą resztki zapału, ale nie pozbawiają mnie mimo wszystko tego co najważniejsze w wierszu.... w jego drugiej części..
OdpowiedzUsuń