Grzegorz Turnau - Było kiedyś między nami

Przecież było, proszę pani,

tyle kłótni między nami,

tyle słów płynących łzami. Tyle listów.

Więc to chyba jednak, moja droga,

nie było znowu takie nic.

Choć w pudełku twoje listy,

a w szufladzie me rysunki,

chociaż dawno zapomniane

śmiechy, żale, pocałunki,

to co było kiedyś między nami

musi sobie jeszcze gdzieś tam żyć.

Ja nie chcę wcale walczyć z czasem, wspomnieniami,

bo w przemijaniu drzemie cały życia smak.

Spojrzę raz tylko i uśmiechnę się - ot tak -

do paru chwil co były kiedyś między nami.

Tyle było wojen, zwycięstw

telefony i piwnice.

Wiele ławek, wiele ulic wieczorami.

I pomyśleć, że nam wtedy

wystarczało całkiem tak po prostu - być!

Wtedy było, proszę pani,

takie niebo ponad nami

i ulice z kałużami złotych liści...

Więc to chyba jednak, moja droga,

nie było znowu takie nic.

Poezja Indian - Śpiew o życiu i śmierci

Czy odejdę, jak umierają kwiaty?

Czy bez śladu zniknie kiedyś moje imię?

Czy nie pozostanie nic ze mnie na ziemi?

Nawet kwiaty, nawet śpiewy!

Co moje serce ma począć?

Czy na próżno przychodzimy żyć,

na próżno wschodzimy na ziemi?

                                        *

Przychodzimy tylko spać, przychodzimy tylko śnić:

To nieprawda, to nieprawda, że na ziemię przychodzimy żyć.

Przychodzimy się przemieniać wiosną w trawy:

Nasze serca zaczynają się zielenić i otwierać swoje korony,

Kwiatem jest to nasze ciało: kwiatów kilka daje i usycha.

                                        *

Och, po raz drugi nie ma powrotu na ziemię,

O, władcy Cziczimeków!

Bądźmy szczęśliwi!

Czy kwiaty kto z sobą zabiera do krainy śmierci?

Wypożyczono nam je, nic więcej.

Prawdą jest to, że odchodzimy.

Porzucamy kwiaty, śpiewy i ziemię.

Prawdą jest to, że odchodzimy.

                                        *

Jeżeli tylko tutaj, na ziemi,

Są kwiaty i śpiewy,

Niech będą naszym bogactwem,

Niech będą naszą ozdobą,

Cieszmy się nimi.

                                        *

Ach, gdyby można żyć zawsze!

Ach, gdyby nie trzeba umierać!

Żyjemy z sercem rozdartym,

Z hukiem w nas biją piorunu,

Nadzorowani i napastowani

Żyjemy z sercem rozdartym.

Musimy cierpieć.

Ach, gdyby można żyć zawsze!

Ach, gdyby nie trzeba umierać!

Z poezji arabskiej - Mahmoud Darwish: Nie śpij, kochana

Mahmoud Darwish, 1941- 2008)  Mahmud Darwisz (Mahmoud Darwish, 1941- 2008) – jeden z najwybitniejszych współczesnych poetów i pisarzy arabskich. .

Zmarł 9 sierpnia 2008 r. w amerykańskim szpitalu 

w Houston w Teksasie, trzy dni po operacji serca, w wieku 67 lat.  

Światowe uznanie zdobył dzięki swojej twórczości literackiej skupionej wokół tematyki patriotyzmu i emigracji. 

Andrly Markiv

Kiedy księżyc spada
jak potłuczone lustra,
powiększa się cień między nami
i umierają legendy.

Nie śpij, kochana.

Odznaczeniami są nasze rany z różami na księżycu.
Za naszym oknem jest dzień.
Objęło mnie ramię szczęścia
i uleciało.
Zdawało mi się, że jestem motylem
na kwiatach granatu,
że wargi płatków przemówiły
do mnie bez słów.

Nie śpij, kochana, 
za oknem jest dzień.

Z mojej ręki wypadła róża
bez zapachu, bez życia.

Nie śpij, kochana.
Ptaki giną, 

moje rzęsy są kłosami,
które spijają noc i przeznaczenie.
Twój słodki głos jest pocałunkiem, 
skrzydłem na strunie,
gałązką oliwną, która płacze
na wygnaniu pośród kamieni,
szukając ojczyzny,
szukając słońca i deszczu.

Nie spij, kochana.
Ptaki giną.

Kiedy księżyc spada
jak potłuczone lustra,
cień spija naszą hańbę.
Ukrywamy naszą ucieczkę.
Kiedy księżyc spada,
miłość jest polem bitwy.

Nie śpij, kochana.
Nasze rany są odznaczeniami, 
nasze ręce w ciemności
są głosem słowika.

z arabskiego przełożyła Aleksandra Witkowska 

Poezja Afryki - OCZEKIWANIE

Stara Dado śpiewała
Tak jak śpiewa Kumba Kangado

Skoro mój mąż odszedł
Po co piorę bieliznę

Mój mąż odszedł
A tu zupa stygnie

Mój mąż odszedł
A jednak pies na niego czeka

Mój mąż odszedł
Czemu wypatruję że wróci
I drżę, kiedy dzwon wydzwania południe

Kumba Kangado śpiewał
Jak stara Dado

Nie ma słońca które by nie ogarnęło jutrzenki
Nie ma księżyca który by nie był blady ze strachu
Nie ma fali która by nie poiła brzegu
Nie ma męża który by nie wrócił do domu

I stara Dado i Kumba Kangado
Nie tracą jeszcze nadziei na powrót męża
Który umarł już kilka pór deszczowych temu.

przełożyła Joanna Kocięcka

Wybrane wiersze IRIT AMIEL

Kwiecień to miesiąc obchodów kolejnych rocznic -  w tym roku 76-ej - wybuchu Powstania w Getcie Warszawskim 

 Co roku wspominałam o tej rocznicy zamieszczając wiersze poetów żydowskich. Najczęściej Haliny Birenbaum. Tym razem przypomnę utwory Irit Amiel. która podczas II wojny światowej przebywała w częstochowskim getcie, uratowała się dzięki aryjskim dokumentom i pomocy Polaków.  Doczekała końca wojny, ale jej rodzice i najbliższa rodzina zginęli w Treblince. Pisałam już o niej w poście z 27 stycznia 2019r. 
https://www.donkiswiatpoezji.pl/search?q=Irit+Amiel 

Elena Flerova

Chana

Ma długie dobre życie

Hoduje wnuki, dzieci i psy

Gotuje przysmaki

Smaży konfitury

Gości przyjaciół

Lubi głośny śmiech

I sprośne żarty.

Ale zawsze

w każdej chwili

szumi jej w mózgu

to zdanie, które

powiedziała

Matka zanim

wypchnęła ją

na szyny:

"Jeśli przeżyjesz

opowiedz ludziom

że były takie czasy

kiedy matki

wolały żeby ich

dzieci nie żyły..." 

Herman Gold

Seweryn

Miał dwa latka

Ledwo znał swoje imię

gdy nocą zaniosła go matka

do obcej tęgiej kobiety

i wielkiego pijanego mężczyzny.

A on był czarny i obrzezany.

Matka rozpłynęła się,

w smugach dymu,

który wcale nie był biały.

Nowi rodzice go kochali

szczeniaka nawet dali.

A kiedy była łapanka

na dzieci, wsadzili go

do wielkiej beczki w ogrodzie

i kazali siedzieć cicho i nie wołać.

Więc płakał w sercu bezgłośnie,

aż zmorzył go sen, bo wiedział,

że jest inny czarny i obcy.

Tak mu mówili i nieraz oglądał

swego obrzezanego ptaszka.

A potem już jako mężczyzna

poszedł szukać swojej tożsamości

i nie znalazł po dziś dzień.

Siwiejący ojciec dorastających córek

Nocami w poduszkę płacze z tęsknoty

Do mamy.

Icchak

Tak jak prawie wszyscy z nas

miał ojca, matkę i brata.

Uchodził za wrażliwe dziecko

a gdy pytał matkę o biedę

nieszczęścia i łzy mówiła:

- Masz za małe serduszko synku

na wszystkie ludzkie niedole.

A kiedy nadszedł ten dzień

i zmuszono ją wybierać

pomiędzy życiem a śmiercią

z dziećmi - wybrała życie

i zginęła.

Artysta - Piotr Topolski

A on nie może zaznać

spokoju sądząc ją

przez całe długie

życie swoje 

Agnieszka Osiecka - Zobaczyć Boga przy pracy

Ach, chociaż raz

Boris Shapiro

zobaczyć Boga przy pracy,

ach, chociaż raz,

chociaż raz podejrzeć Go wcześnie o świcie,

gdy wszyscy śpią,           

chociaż raz..

Choć raz ujrzeć, jak majster nastawia zegary,

jak włącza do zaprzęgu czas,

jak małe pisklęta sposobi do lotu,

uczy bociany klekotu,

zapełnia ulice miast,

przemywa oczy gwiazd.

Chociaż raz,

choć raz, choć raz,

ach, Panem być,

szatanem być,

nie dotykać niczego,

z nocnych obłoków drwić,

ziemię odrzucić jak wielki kapelusz,

i frunąć,

płynąć,

żyć!

Ach, chociaż raz

zobaczyć Boga przy pracy

ach, chociaż raz,

choć raz...

Konstanty Ildefons Gałczyński - Dzieci na Wielkanoc

Zdjęcie – autor: Rui Cortes

Dzieci na Wielkanoc są inne niż zazwyczaj,
w dzieciach na Wielkanoc jest moc tajemnicza,
dzieci na Wielkanoc
wstają bardzo rano
i pytają: - Dlaczego dzwony tak głośno krzyczą?

Dzieci na Wielkanoc mają czerwone usta,
czerwonymi ustami plotą różne głupstwa:
czy strażak śpi na wieży,
czy słońce to jest księżyc
i dlaczego hiacynty zaglądają w lustra.

Ty dzieciom na Wielkanoc odpuść wszystkie winy:
że rozlały atrament, że zbiły słoiki -
gdy tak smacznie śpią nocą,
nie dziw, że we dnie psocą,
że wciąż w ruchu są, jak małe listeczki brzeziny.

Ty także byłeś mały. To historia dawna,
powiadasz. Ja rozumiem - 


dzisiaj nosisz krawat,
parasol i notesik,
ale gdyś jest wśród dzieci,
czy nie jesteś znów dzieckiem, powiedz, czy nieprawda?

Widzisz, ten świat jest wciąż niedoskonały:
jednym ciągle zbyt groźny, innym wciąż zbyt mały -
ale wiedz: ciemne drogi,
troski, trudy i trwogi -
że dzieci, zawsze dzieci w nim opromieniały.

I jeszcze jedno cierpkie słówko jegomości
podrzucę na odchodnym, z sympatii, z miłości:
że gdy dzieciom, mój panie,
zechcesz kropnąć kazanie,
zaczynaj od kazania do własnych słabości.

Roman Brandstaetter - Stabat Mater

Daniel Gerhartz 1965

O Matko Boga, o Matko stojąca

Może w tym miejscu, 

gdzie ja teraz stoję,

Wpatrzona w żółte ciało swego Syna,

W owoc żywota i świętą gromnicę

Na krzyż przybitą.

                                    

Z wolna wosk topnieje

I coraz mniejszy staje się płomyczek,

Pełga jak motyl i złożywszy skrzydła

Jak do modlitwy gaśnie wśród ciemności,

Które Bóg dobył jak szpadę z jaszczura

Z samego środka słonecznego dnia.

                                                     
                                                   O, zakryj oczy i nie patrz na dramat,

                                                   
                                                   Kowalu siedmiu mieczów, które Matka

                                                   W sercu poczuła, gdy Jej Syn, zdążając

                                                   Jak błyskawica po piorunochronie

                                                   Krzyża, wstąpił w sad oliwny

                                                   Raju i wszystkim ludziom udowodnił,

                                                   Że Bóg potrafi jak człowiek umierać.

Phil Bosmans - Nadzieja

Idźmy nowymi drogami.

Użyczajmy sobie nawzajem nadziei.

Bo nadzieja istnieje.

Słońce nigdy nie jest znużone

i wstaje każdego poranka na nowo.

Jeszcze rodzą się dzieci

ze śmiejącymi oczyma.

Jeszcze istnieje wielu ludzi,

w których piersiach bije wrażliwe serce.

Dać nadzieję, znaczy nieraz tyle,

co przywrócić życie drugiemu,

czuć się za drugiego odpowiedzialnym.

Gdzie jeden kwiat znowu może zakwitnąć,

pewnego dnia rozkwitną ich tysiące!

Ernest Bryll - Ta ziemia

Ta ziemia taka czysta,

Jakby umieciona skrzydłem aniołów.

Cicha i równinna, tyle już wycierpiała,

A zawsze dziecinna.

Ufa, że dobroć jest tylko dobrocią,

A prawo tak jest prawem, jak pola się złocą,

Kiedy żyto dojrzewa, jak zimą śnieg pada.

Ernest Bryll - Wielkanocne porządki

mal. Jacek Malczewski

Wielkanocne porządki trzeba zaczynać 

Od piwnicy ponoć. Dawno nie byliśmy

A tam może prawdziwa przyczyna:

Pucujemy dom a nie jest czysty…

Piwnice – po wierzchu. Bo nikt nie wymaga w naszym mieście żeby głębiej coś pamiętać

Chociaż na zasypanych piętrach stoją fundamenta Warszawy. 

O tym gdzie idą korzenie Kanałów 

– lepiej nie myśleć. Myślenie

Jak zmora może się ziścić

Więc, skończyliśmy czyścić

Najpłytsze piwnice

Nie grożą niczym

No, może zawstydzeniem za to zagracenie:

Coś kupiliśmy kiedyś pono w dobrej cenie

Było zdrowo i miło a jakoś przegniło

Ale mówiąc szczerze aż trudno uwierzyć

Jak łatwo się sczyściło

Najpierw to co piwniczne i suterenowe

Potem łóżkowe, powszednie, kuchenne

Są też wypucowane miejsca niecodzienne

Jak na przykład sumienie – sumiennie

Gorzej z przemienieniem. Kto się zmienił?

Choć użyliśmy środków najmodniejszych

Do zabicia smrodu – smród się nie umniejszył

Wielkanocne porządki znowu nie gotowe

Kto da radę zaczynać od nowa?

kwiecień 2011