Katastrofa musiała wydarzyć się w nocy
z pewnością trzynastego w piątek
(chociaż nie wiadomo
czy ich miesiąc miał trzynasty dzień
a w tygodniu był jakikolwiek piątek)
Ogłaszały ją przepowiednie
zapowiadały znaki na ziemi i na niebie
ale z przepowiedniami i znakami
nigdy nic nie wiadomo
Ktoś zasypiając powiedział "dobranoc"
ktoś pożegnał znajomych "do jutra"
rybak zszywał sieci na poranny połów
rolnik szykował stodołę na żniwa
ojciec oczekiwał narodzin dziecka
Planowano dobrobyt i szczęście
bez konieczności wielkiej polityki
tworzono dzieła na miarę wieczności
jakiś szalony naukowiec
myślał nawet o zatrzymaniu czasu
lecz w zatrzymanym czasie
nie można niczemu zapobiec
ani przed niczym uciec
To było tak dawno i tak daleko
(być może za Słupami Heraklesa)
że gdyby Platon o tym nie wspomniał
ktoś musiałby wymyślić Atlantydę
przezornie pomijając głupotę i nieszczęścia
Bo wszystko co istnieje
jest i być przestaje
a to czego nie ma
pozostaje wieczne
(z tomiku "Cokolwiek dalej" 1999)
Cóż, poeta z pewnością Nobla nie dostanie - ale wiersz OK. Katastrofa przyjdzie niespodziewanie, zniszczy i zagarnie. Nie musi to być apokalipsa. W końcu niemal zawsze tak się zdarza, że człowiek krząta się koło swoich spraw, umawia, planuje nowy dzień, a w nocy przenosi się na tamten świat.
OdpowiedzUsuńZresztą lubię te bajki Platona. Wierszy o Atlantydzie jest wiele. Mi się podoba ten katastrofisty Czechowicza - to niemal prorok - przeczuwał koniec istniejącego świata i własną śmierć. I podoba mi się, ponieważ jestem nad morzem - tu łatwo można pójść na dno
Dno
Józef Czechowicz
żelazny świat tej łodzi
dotknięty kometą granatu
tonął odchodził
pionowo w słoje wody burej
chmurą
na dno na dół
wewnątrz biega na przestrzał
krótkich spięć pożar
drży rży moc w grubych nitach
jęczą miażdżone morzem
blachy pancerne trzeszczą
akumulatory zalane po wręby
we mgle ryżej kwasów manometru nie odczytać
i tak wiadomo wciąż głębiej
ciemniejsze czerwieńsze lampy
chrypi cierpki oddech
motor szalał na 400 amper
przeciążony zamilkł
już się poddał
sami
u kabli rur marynarze zawiśli bez ruchu
cisza cwałuje straszliwy przybysz
w zaduchu
zalewają skroń ogniste grzywy
bratersko piersią przy piersi
w sieci zerwanych drutów czy w promieniach
oficerowie pieśń zaczynają pierwsi
i łódź się w pieśń zamienia
i orłami czerwonymi w oczach atmosfera
ach tak jest umierać
ciężka ekstaza cichnie w iskier trzasku
widać chaos kształtów na dnie rozpostartych
atlantyda jest niżej
czarno-czerwona jak karty
a jak port pełna blasków
10 tysięcy lat chłonęła oceanu wino
koncentryczne budowle szumiały w słonej wodzie
teraz powieka zapada ostatni raz
drgnął drut czas
na nowo od końca w maszynę się nawinął
będzie nowych cyfr czekiem
na głębokości stu metrów konając młodzi
zrównaliśmy przeszłe i przyszłe wieki
Kornelko przepraszam.... chorowałam. Dziękuję za odwiedziny na blogu. Bardzo mnie cieszą. Wiersz Czechowicza ogromnie poruszający, katastroficzny. Zastanawiałam się czy go nie zamieścić tutaj za Twoim przyzwoleniem, wprawdzie nie teraz, za bardzo dołujący.... może gdy nastrój mi się poprawi. Przypomina mi lata, gdy wyczekiwałam na wiadomość, przez radio telefon.... bywało, że mąż pracował na małych stateczkach / np. Ustka - o wyporności 700 ton / a rejsy nie omijały Morza Północnego.... sztormy do 10 w skali Buforta. Bliźniaczy statek zatonął w tym czasie.
OdpowiedzUsuńPozdrawiam serdecznie - donka
Smutno mi, Donko, że chorowałaś. Mam nadzieję, że czujesz się lepiej. Lato, aczkolwiek najbardziej słoneczne, ciepłe i koszmarne, jakie pamiętam, przynajmniej mocno chroni przed chorobami. A tu jesień za progiem i zima...
OdpowiedzUsuńMnie jakoś wszystko łamie, boli - jakoś chodzę, a nawet roweruję i kąpię w morzu, ale boli coraz bardziej.
Miałaś dzielnego Męża - pływał na tak małych statkach. Ja się trochę interesuję marynistyką i kiedyś chciałam zostać marynarzem, ale wiem, że to nie zawód dla niewiasty i że to żaden romantyzm, tylko okropna harówka. Ale tę "Ustkę" na Morzu Północnym to potrafię sobie wyobrazić.
Pozdrawiam bardzo serdecznie :)